Często spotykam się ze stwierdzeniem, że to, co zagraniczne, jest lepsze, fajniejsze, ładniejsze. Jak myślicie, z książkowymi okładkami jest podobnie? Zobaczmy!

Botanika Duszy - Elizabeth Gilbert

Kiedy zobaczyłam polską okładkę Botaniki Duszy naprawdę się zakochałam. W tym, że naprawdę wygląda jak jakiś poradnik dla botaników, albo jak zielnik. Jest to zdecydowanie najlepiej wydana książka w mojej biblioteczce, ale... Okładka amerykańska mnie urzekła. Nie sądziłam, że mogłaby być lepsza od polskiej, a jednak. Tutaj w niewielkim stopniu wygrywa okładka amerykańska.

Black Ice - Becca Fitzpatrick

                


Tutaj mam poważny dylemat, bo żadna z tych okładek mi się nie podoba. Nie przepadam za czarnymi okładkami, miałam nadzieję, że amerykańska okładka będzie ładniejsza, ale jednak polska wygrywa. Pomarańczowe oczy Jude'a przeważają szalę.

Amerykańscy Bogowie - Neil Gaiman

               


Tutaj miałam problem, ponieważ jest kilka wersji zarówno polskiego, jak i amerykańskiego wydania. Postawiłam na te dwa, dlatego że własnie w tej polskiej okładce czytałam Amerykańskich Bogów, a w zagranicznej po prostu się zakochałam. Podoba mi się ona zdecydowanie bardziej niż którakolwiek polska wersja.

Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

           

Nie spodziewałam się, że to samo zdjęcie, ale przedstawione w innym świetle może wyglądać tak bardzo inaczej. Uważam, że hiszpańska okładka wygląda dużo lepiej. Chociaż naszą polską również uwielbiam! 

Co myślicie o tego typu postach? Chcielibyście czytać takie częściej?

Cascello 

Znacie ten moment , kiedy idziecie na lekcję polskiego, na której zaczynacie omawiać lekturę, a przeczytaliście co najwyżej jakieś słabe streszczenie. Chodzi mi o to, gdy ktoś wymaga od was znajomości książki, a wy nie możecie za wiele powiedzieć, bo po prostu jej nie znacie.
Właśnie tak się czułam za każdym razem, gdy siadałam przed komputerem, by napisać tę recenzję. Bo Więzień Nieba po prostu ulotnił się z mojej głowy. Po kilku dniach musiałam przypomnieć sobie zakończenie, bo kompletnie go zapomniałam.

Mamy do czynienia z trzecią częścią serii Ruiza Zafona o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Tym razem poznajemy historię Fermina, z którym mi
eliśmy okazję zapoznać się w Cieniu Wiatru, a także dowiadujemy się co nieco o tajemniczym, tytułowym Więźniu Nieba.

Zawsze jest jakiś pociąg, do którego można jeszcze wsiąść. Zawsze.

Główna akcja książki opowiadana jest, podobnie jak w pierwszej części z perspektywy Daniela, ale gdzieś tam w środku mamy też narrację trzecioosobową. Autor przeplata wydarzenia dziejące się w 1957 roku z tymi z roku 1940. No i oczywiście wszystko dzieje się w starej dobrej Barcelonie.
Więźnia Nieba, ze wszystkich części czytało mi się chyba najszybciej. Czy najlepiej- raczej nie, bo jakoś w połowie przerwałam i wróciłam dopiero po dwóch miesiącach. Ale na styl nie mogę narzekać. Jest lekki, płynny i czyta się naprawdę przyjemnie.

Bo jak tylko pomyślę o takim mężczyźnie, który ubiera się i szykuje dłużej ode mnie, to robi mi się jakoś tak. Sama nie wiem. Mnie się podobają trochę tacy nieokrzesani, i co ja zrobię? (...) A w sumie to chodzi o to, żeby był dobry i żeby był z krwi i kości, a nie malowany. I żebyś mogła się w zimową noc do niego przytulić, i żeby cię porządnie ogrzał.

Czy polubiłam bohaterów? Cóż, właściwie wszystkich bohaterów już znałam z poprzednich części. Fermina oczywiście nadal uwielbiam, Daniela trochę mniej. Reszta nie zapadła mi jakoś bardziej w pamięci, więc wybitna być nie mogła.
Jeszcze jednym plusem jest to, że znów zostałam zasypana masą cudownych cytatów.
Niestety ogromnym minusem jest to, że zapomniałam większość szczegółów i nie łatwo było mi je sobie przypomnieć. Nigdy wcześniej chyba mi się to nie zdarzyło, a to o czymś świadczy.

8/10