Mam oczywiście na myśli pary stworzone pomiędzy głównymi bohaterami, bo poza nimi lubię wiele innych, jak na przykład Tonks i Remus. I wiecie, ja chyba nigdy nie byłam taka, że na siłę doszukiwałam się czegoś pomiędzy bohaterami, tam, gdzie nic nie było. Nigdy nawet nie wymyślałam jakoś szczególnie, gdy w książce był trójkąt miłosny i trzeba było wybrać pomiędzy dwoma. Zawsze wybierałam tego, który wydawał mi się bardziej pasować do bohaterki i zazwyczaj kończyła ona właśnie z nim. Chyba po prostu chciałam sobie oszczędzić nerwów przy kłótniach fandomowych, takich jak: "Katniss z Gale'em, czy z Peetą?", "Bella z Edwardem, czy z Jacobem?", "Elena ze Stefano, czy z Damonem?". A nawet jeśli uważałam inaczej niż autor danej opowieści, to długo nie zastanawiałam się nad tym (chyba powinnam bardziej wczuwać się w książki, do czego powodem jest chociażby to, że chciałam dziś dodać post o książkowych crushach, ale nie miałabym kogo w nim zawrzeć), nie wdawałam się w konflikty. 

Podobnie było zresztą i z Harrym Potterem, bo nigdy nie wynosiłam raczej nigdzie, że "Rowling chciała, żeby Harry był z Ginny, więc czemu to zmieniacie?". Jeśli chcecie, wierzcie sobie w Dramione, Harmione, czy nawet w Drary, czy Severmione. Mi nic do tego. Możecie nawet shippować sobie Harry'ego z Molly, serio, niewiele mnie to obchodzi. 

Wiecie, ja czytałam Harry'ego Pottera dokładnie pięć lat temu, miałam wtedy niecałe czternaście lat. Dla mnie w tym wieku naprawdę nie było najważniejsze, czy Hermiona będzie z Ronem, czy z Harrym. A, że mogłaby być z Draco to w ogóle nie przeszło mi przez myśl. Nie lubiłam Draco, bo był dupkiem. Nie zaczęłam go lubić dlatego, że Tom Felton jest przystojny. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że mogłabym poczuć do niego chociażby odrobinę sympatii z tak błahego powodu. Może to też to, że ja nigdy nie byłam fanką czarnych charakterów. Nigdzie. Jak ktoś był zły, to był zły. Kropka.