Rok po śmierci Armanda Sauvelle, jego żona dostaje nieoczekiwaną ofertę pracy u ekscentrycznego wynalazcy i fabrykanta zabawek. W tym celu przeprowadzają się do Domu na Cyplu w Błękitnej zatoce. Kobieta ma zostać ochmistrzynią w rezydencji Lazarusa Janna. Niedługo po ich przyjeździe w miasteczku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Wkrótce okaże się, że mamy do czynienia z czymś więcej niż tylko  realizmem.

Zabierając się za tę książkę, kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie przeczytałam nawet opisu z tyłu. Z początku byłam trochę zagubiona i nie mogłam się wbić w tą historię, jednak myślę, że to trochę dlatego, że wciąż miałam kaca książkowego po Beatrycze i Wergilim. Światła Września były jednak idealnym lekarstwem.

Styl Carlosa Ruiza Zafona był, cóż, jak to styl Carlosa Ruiza Zafona, bardzo lekki. Ja ogólnie nie przepadam zbytnio za tajemnicą i lekkim dreszczem w książkach, jednak tutaj było to wszytko napisane w taki sposób, że aż chciało mi się czytać. Jednak można uznać to też za minus, bo ta książka była tak krótka, że kiedy zaczynałam wciągać się w akcję, ona się po prostu skończyła. Była za krótka. Lecz poza tym nic nie mogę jej zarzucić.
Zafon po raz kolejny wprowadził czytelnika w świat zagadek. Znów pozwolił nam razem z bohaterami poznawać tajemnicę, tym razem starej rezydencji Cravenmoore i jej właściciela Lazarusa.
Głównymi bohaterami tej historii są członkowie rodziny Sauvelle: Simone, Irene i Dorian. To wokól nich kręci się główny wątek. Tajemnicze moce, ukryte w Cravenmoore, ujawniają się dopiero po ich
przybyciu. A jak oni próbują sobie z tym poradzić? Dorian, najmłodszy dyn Simone, wydaje się bardzo odważnym dzieckiem. Nie boi się wyjść sam do lasu w nocy, mimo dziwnych rzeczy, które się w nim działy. Skradł moje serce, pomimo, że czasem robił niemądre rzeczy. Był przecież tylko dzieckiem. Irene i Simone były dla mnie raczej neutralne, nie wyróżniały się niczym. Za to bardzo polubiłam Hannah, pracownicę w rezydencji, oraz jej kuzyna Ismaela. Irene i Ismael stanowiliby naprawdę fajną parę, szkoda, że autor nie rozwinął tego wątku w większym stopniu.
Jeśli chodzi o samą historię, ona również mnie zachwyciła. Czytałam z zapartym tchem, nie mogłam się oderwać. Trzymała mnie w napięciu przez praktycznie całą długość. Zafon po raz kolejny mnie nie zawiódł!

8/10

W tym tygodniu wróciłam do jednej z moich ulubionych piosenek Passengera. Polecam wam jej posłuchać. Jest przepiękna.