Widzicie tytuł posta? To dobrze? Czy zdarzyło się wam kłamać? Mi tak. Wielokrotnie.
Czy tego żałuję? Nie zawsze. Chcecie mnie już szkalować? Proszę bardzo. Jednak mimo wszystko wydaje mi się, że to nie tak. My okłamujemy nie tyle co innych, ale samych siebie. To koniec szczerości. Coś takiego nie istnieje. Wszystko upadło ( Niech fanfary grają... ).
                 
                                                                 

A kochasz mnie? Tak. To prawda czy fałsz, gdzie w książkach jest miłość? Już mówię. Totalna destrukcja. Jej tam nie ma. No tak, tak. Wielkie uniesienia? Nieee, to przereklamowane. To tylko chwilowa podnieta. Z drugiej zaś jakaś miłość w zaświatach to też brednie. Te sielankowe  ( niby dojrzałe ) powieści czy filmy dla nastolatek traktują o poważnych tematach egzystencjalnych jak kupno nowego telefonu albo butów, przelotny romans z aniołem albo oddanie swego ciała wampirowi.
Romanse niby się bronią, ale ciężko znaleźć coś dobrego ostatnimi czasy, pomijając fakt, żeby ( jeśli to już ma być ów romans oczywiście ) znaleźć coś w miarę realistycznego i jeszcze z dobrze zbudowaną fabułą naprawdę trzeba szukać. Osobiście nie lubię czystych romansów jeśli chodzi o książki, filmy czy inne teksty kultury, ale jeśli taki wątek jest już dobrze wpleciony to z miłą chęcią mogę go śledzić. * Zwłaszcza, gdy jest to miłość trudna, nieszczęśliwa, a na drodze do jej spełnienia stoi wiele przeszkód *


                                                                 

 Mój przepis na miłość przedstawia się następująco:
( Postanowiłem, że dziś przedstawię filmy, żeby urozmaicić):

                                                                        Joe Black
  To wspaniały film, tyle na wstępie. W głównych rolach pojawiają się Brad Pitt, Anthony Hopkins i Claire Forlani. To film prosty w swych zamiarach. Mamy przystojnego młodzieńca, który umiera zbyt szybko i następnie staje się śmiercią, która przybywa po Williama Parrisha, by przygotować go do odejścia z tego świata. Jednakże przy okazji zakochuje się w jego córce. To już jest coś ciekawego na co uwagę warto zwrócić uwagę. A to zdecydowanie warto zrobić, gdyż akcja jest poprowadzona znakomicie, a ukazane uczucie powala miejscami na kolana. Opowieść zdecydowanie dojrzała, spokojna i melancholijna. Zachęca do zastanowienia się nad własnymi uczuciami i ich wartością w obliczu tylko względnie długiego, naszego ziemskiego życia. Czy w obliczu śmierci ( tu nad wyraz dosłownie ) okazuje się ona prawdziwa? Miłość jest delikatna jak powiew jesiennego wiatru. Zakochiwanie się powinno być procesem lekkim i dającym sił. Pierwsze pocałunki na basenie i objęcia w swych ciałach to raj dla dwóch zakochanych osób ( scena na basenie w tym filmie to po prostu fenomen. Idealnie odegrana, trzeba znać według mnie ). Miłość ze śmiercią... czemu nie.
Jest silna i skrajna a zarazem nieco zimna, wręcz idealna.

                                         

                                                Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
   
  Tak to już kolejny film w którym ujrzymy Brada Pitta oraz wspaniałą Cate Blanchett. Wszystko zaś pod przewodnictwem Davida Finchera... no i udało się. Historia jest nadzwyczaj przemyślana i urzekająca. Rodzimy się jako starcy by umrzeć jako mały niewinny bobasek. Czysta esencja względności świata. A gdy przy okazji się zakochamy... Wiecie. Wiek średni. Muzyka rockowa z lat siedemdziesiątych, motor, przygoda, Indie. We dwoje. Nie widać różnic. Nie licząc godzin i lat... ale gdy Ty młodniejesz a ona się starzeje... masz romanse, ale miłość ta przetrwa wszystko. Potem okazuje się, że ta kobieta to największy skarb jaki mogłeś odnaleźć na tym na świecie. Bo opiekuje się tobą, gdy Ty już nie jesteś w stanie ( bo jesteś tylko płaczącym dzieckiem ). Opowieść wzruszająca i zasługująca na chwilę uwagi. Miłość to nie tylko przyjemności...


                                                                       Forrest Gump

   Tu mam na myśli i książkę i film. Tak, tak wiem... Gumpa można przypisać do wszystkiego w zasadzie bo tak podsumowując to czego nie ma w tej epopei ( tak epopei i poezji ) współczesności?
Jednak wątek miłosny to tutaj chyba nawet i odrębna opowieść. Jesteś sobie życiowym nieudacznikiem. Nikt z otoczenia Cię nie lubi i nie chce. Mimo to mamusia Cię kocha, tak? No i jeszcze jest ona, dziewczynka z sąsiedztwa ( której ojciec powinien smażyć się w piekle ), kochasz ją bezgranicznie. To twój najlepszy przyjaciel, który jak to zwykle bywa ( i to wcale nie na szklanym ekranie... ) zmienia się - albo Ty to robisz, ale tego nie zauważasz - i opuszcza Cię. No i przecież nie robi nic złego. Co z tego, że go kochasz. Jest wolny! Ty żyjesz, ona bądź on jest nieszczęśliwy. Patrząc w gwiazdy podczas połowu ryb albo na wojnie w Wietnamie widzisz tą postać. Czujesz jej obecność. Myślisz o niej. Jest częścią Ciebie, ale jest nieuchwytna... mimo to na koniec dochodzi do spełnienia. To miłość wyczekiwana na którą czekałeś całe życie.

                           

"O czym jest pańska książka?" - To pytanie padło w Beatrycze i Wergilim dwa razy. Odpowiedzieć na nie musiał najpierw, na samym początku powieści, główny bohater Henry, a na prawie samym końcu - Henry Taksydermista. Jednak żeby zrozumieć książkę Yanna Martela, czytelnik musi zadać sobie to samo pytanie: O czym jest Beatrycze i Wergili? 

Jeżeli ktoś nie kojarzy Yanna Martela, pozwolę sobie zauważyć, że jest on autorem Życia Pi, które kojarzy chyba każdy. I chyba każdy, albo zdecydowana większość, oceniając Beatrycze i Wergilego porównuje ją właśnie do poprzedniej, dużo bardziej popularnej książki pisarza. Cóż, ja tego nie zrobię, bo najzwyczajniej Życia Pi nie czytałam.
Nie wiem, czy każdy czytelnik miał takie odczucia, ale ja przez praktycznie całą książkę nie wiedziałam, o czym ona jest, dlatego trudno mi ją teraz opisać w kilku słowach. Jedyne, czego dowiedziałam się przed przeczytaniem książki było, że jest ona o Holokauście. Nigdy wcześniej nie czytałam książki na podobny temat i nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Próbowałam powiązać tą całą, momentami bezsensowną treść z Holokaustem, ale wtedy wszystko jeszcze bardziej nie miało sensu.

Głównego bohatera, Henry'ego, poznajemy w momencie, gdy jego druga powieść odnosi sukces. Postanawia napisać kolejną książkę, trochę nietypową, bo dwustronną. Jednak pomysł ten okazuje się kompletnym niewypałem. Henry zrywa z pisarstwem, wyprowadza się, zapisuje się na lekcje muzyki, do koła teatralnego- słowem- zaczyna nowe życie. Nadal jednak dostaje listy od fanów, na które regularnie odpisuje. Jeden z tych listów jest dość nietypowy. Poza dziwnym opowiadaniem i jeszcze dziwniejszym fragmentem sztuki teatralnej, zawiera tylko krótką wiadomość: "Potrzebna mi Pańska pomoc."

Bardzo podobało mi się to, jak autor wplótł sztukę taksydermisty w główną akcję książki. Zrobił to w taki sposób, że czasem zastanawiałam się, czy to właśnie sztuka nie jest główną akcją, a wszystko co wokół tylko tłem. Jednak po dłuższym zastanowieniu, myślę, że żadna z tych części nie jest ważniejsza. Sama sztuka nie miałaby sensu bez reszty, a i ta reszta nie miałaby sensu bez sztuki.
Pierwsze, co rzuca się w oczy po otwarciu książki to ogromne litery. Serio, przez moment zastanawiałam się, czy to nie przypadkiem książka dla dzieci. Uznałam jednak to za plus, dodatkowo książka nie jest długa, więc byłam pewna, że będzie mi się ją czytało bardzo dobrze. Czy to prawda? Cóż, i tak, i nie. Do momentu pojawienia się taksydermisty książka była niemiłosiernie nudna. Dopiero wraz z wprowadzeniem do akcji drugiego Henry'ego, a zarazem tytułowych Beatrycze i Wergilego, nie mogłam się wbić, czytało mi się źle, nie byłam ani trochę zainteresowana. Podobał mi się styl Yanna Martela w tej książce. Nie możemy oskarżyć go o nieumiejętność pisania opisów, bo cóż, opisanie gruszki na 8 stron jest nie lada wyczynem. Co jeszcze: bardzo podobało mi się to, że miejsce głównej akcji nie było okeślone, autor opisał je jako "jedno z tych wielkich światowych miast, które stanowią światy dla samych siebie", ale nigdy nie powiedział, jakie dokładnie jest to miasto.
Bohaterowie ludzcy nie byli tutaj super wykształceni. Byli oni raczej tylko narzędziem autora do pokazania prawdy. Byli ważni, bez nich nie byłoby tej opowieści, jednak odniosłam wrażenie, że Martel miększą uwagę przywiązał do Erazma i Mendelssohn- zwierząt domowych Henry'ego, no i oczywiście do najważniejszych postaci książki- Beatrycze i Wergilego. Chciał aby byli idealni, na tyle, na ile idealni mogą być osioł i wyjec.
Aby odpowiedzieć na pytanie, o czym jest Beatrycze i Wergili, przybliżę wam trochę postać taksydermisty, bo to on jest tutaj chyba najważniejszy. [Taksydermia - sztuka montażu lub reprodukcji, najczęściej poprzez wypchanie, martwych zwierząt na wystawę]. Pomimo tego, że był on w podeszłym wieku, czasem miałam wrażenie, jakbym miała do czynienia z nastolatkiem, co z resztą zauważył także Henry. Był trochę niezrównoważony, miał obsesję na punkcie swojej sztuki i swojej profesji. Przez całą książkę pozwala nam myśleć o sobie, jako o obrońcy zwierząt, ale jednocześnie wypycha je, ich śmierć ekscytuje go. 
Beatrycze  Wergili pokazuje nam jak wielkim tyranem potrafi być człowiek, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy i, bardzo często, dla rzeczy i osób, które najbardziej kocha. 

9,5/10

 

ULUBIENIEC TYGODNIA

Wyobraźcie sobie, że nagle przestaje dla was istnieć dźwięk. Wszelka muzyka, śpiew ptaków, głos innych- to wszystko nie ma już znaczenia. Niewyobrażalne, prawda? Już nigdy nie usłyszeć swojej ulubionej piosenki, pocieszającego głosu najlepszego przyjaciela, kłótni z rodzicami, czy gwaru miasta. Podobne rozmyślania nawiedzają głowę głównego bohatera, Miki, gdy poznaje tajemniczą Lęę.

Głównych bohaterów poznajemy w typowej sytuacji: idzie ładna nastolatka, za nią kilku chłopców krzyczących za nią i pogwizdujących. Dla każdej innej dziewczyny byłoby to oburzające, jednak Lea kompletnie nie zwróciła uwagi na Mikę i jego kolegów- zwyczajnie ich nie słyszała. Gdy nieświadomie weszła pod rozpędzoną ciężarówkę i cudem uniknęła potrącenia, chłopcy uznają, że to wariatka i dają sobie spokój.
W myślach Miki jednak nadal jest jego zabójczo piękna, rozrywkowa, idealna była Sandra. Nic dziwnego więc, że pewnego dnia postanawia śledzić ją i jej przyjaciółki. W knajpie, do której dotarł znów spotkał dziwną dziewczynę z burzą brązowych loków na głowie. Chcąc wzbudzić zazdrość Sandry, udaje, że zna Leę i całkiem przypadkiem dowiaduje się, że dziewczyna jest głucha. Kolejny przypadek sprawia, że Mika zapisuje się na kurs języka migowego i tak rozpoczyna się jego przygoda w świecie niesłyszących.
Jeśli chodzi o styl autorki, to momentami był odrobinę chaotyczny. Czasami czułam się naprawdę zagubiona. Mimo to, czytało mi się tę książkę bardzo lekko i przyjemnie. Jedyne, czego nie mogę zrozumieć, to ciągłe wykrzyknienia. W każdej wypowiedzi zastosowała przynajmniej jeden wykrzyknik. Nie czytałam zbyt wiele niemieckich książek i nigdy nie byłam w Niemczech, ale język niemiecki w miarę ogarniam i wydaje mi się, że Niemcy nie krzyczą do siebie cały czas.
O bohaterach mogę powiedzieć trochę więcej. Mikę poznajemy jako typowego nastolatka, który nie myśli o niczym więcej jak o wyjściach z kuplami, grami w gry komputerowe i o odzyskaniu swojej ex. On sam siebie zaskakuje zapisując się na wakacyjny kurs języka migowego. No jak to? Przecież wakacje są od odpoczywania! Jednak im więcej czasu spędza z Leą i innymi nowymi znajomymi: Biene, Franzie i Tommkiem, zaczyna zauważać, że do tej pory jego wartości nie były do końca właściwe. Wstydził się przedstawić kolegom Leę, uważał, że uznają jej niepełnosprawność za coś dziwacznego i niestety miał rację. Kiedy w końcu wyznał prawdę Calimero, ten uznał Mikę za wariata. I naprawdę nie dziwi mnie jego reakcja, bo sama jestem nastolatką, i moi znajomi patrzyli na mnie jak na kosmitę, kiedy zamiast kanapek zaczęłam nosić do szkoły sałatki, bo odstawało to od normy. Jednak autorka niezbyt dokładnie przedstawiła ten problem, jakby chciała go obejść.
Jeśli już jesteśmy przy Calimero... Jest to najlepszy przyjaciel Miki od zawsze, czego kompletnie nie jestem w stanie zrozumieć. Mikę nawet lubiłam, za to Calimero... o mój Boże, aż szkoda słów. Zrobię teraz małą dygresję: gdy kupowałam tę książkę na Targach Książki w Krakowie dwa lata temu, ekspedientka powiedziała mi, że dzięki tej książce dowiem się, jak myślą nastoletni chłopcy. I wiecie co? Naprawdę nie chcę uwierzyć, że myśli moich znajomych są tak prymitywne, jak myśli Calimero.
Lea była chyba moją ulubioną bohaterką w tej książce. Nie była jednowymiarowa, poznaliśmy wiele jej twarzy. Przy każdym była inna: przy rodzinie była mała, nic nie znacząca, czasem trochę wybuchowa, przy znajomych i przy Mice radosna i zawsze uśmiechnięta.
Jeśli chodzi o atmosferę w domu Miki, to mam wrażenie, że Kathrin Schrocke na siłę chciała tam wrzucić jakiś problem. Wrzuciła, ale trochę go ominęła. Był i nagle zniknął, wszytko się ułożyło. Autorka przeznaczyła na ten wątek w sumie co najwyżej dwa rozdziały i ja osobiście nie miałam pojęcia, co się tam wydarzyło.
Jeśli chodzi o problem głuchoty- ja się nie znam na tym kompletnie, ale podobał mi się sposób, w jaki autorka go przedstawiła. Wydaje mi się, że dobrze przedstawiła zachowania i mentalność ludzi głuchych, ich zwyczaje i ich język.
No i dochodzimy wreszcie do głównego wątku książki, czyli love story. Tutaj, naprawdę nic bym nie dodawała, ani nic nie odejmowała. Relacja Miki i Lei rozwijała się powoli, poznawali się i stopniowo w sobie zakochiwali. Nie zabrakło też małych dram i kłótni, ale wszystko było cudownie skomponowane, ich relacja była wręcz idealna, taka, o jakiej ja zawsze marzyłam. To jedna z moich ulubionych historii miłosnych, a czytałam ich naprawdę dużo!

7/10

   ( Na wstępie ostrzegam o spoilerach ):
                                                                       
 Kochamy czytać powieści za naprawdę wiele rzeczy. Czyż nie? To i tamto. Czytać czy nie czytać... cóż na to odpowie? Już mówię. Styl. Fabuła. Ha! Może się nam podobać autor i chcemy się komuś przypodobać! No bo to jest popularne! Wspaniałe! Dobre dla mas, dobre dla mnie. Ot co! Po prostu. Wspaniały pomysł! Przeżegnajmy się i utońmy w utopii ideałów... jednak tych nie ma. Romans z wieloma pozycjami kończy się poprzez w zasadzie tylko jedną wadę. Malutką, tycią. Tak, tak... Tylko, że ona nie daje nam spać! Powoduje pustkę w sercu. Chcemy zejść z tego świata. Wypić ostatnią kawę. Spojrzeć za siebie i powiedzieć duchom, by nas pochłonęły bo oto właśnie odszedł nasz ukochany jeden jedyny bohater książkowy.
                                                                           

Autora nazywamy śmieciem, nieślubnym dzieckiem samego szatana. Zagłębiamy się w to.
Chorujemy na depresję. Ćwiartujemy własne, psychologiczne ciała. Nikt z nas już tego nie wyjdzie. Patrzcie na to. Oto książka. Kocham ją, ale drę jej stronice. Oblewam ją krwią która leje się z mych oczu, bo nie starcza mi już łez. Rzucam ją w kąt. Depcze. Skacze. Rozbieram się i ubieram. Tak przez cały dzień. Żeby zapomnieć i o tym nie myśleć. To chore. To mnie zabija jak zabiło ich... ich wszystkich... setki, tysiące postaci... które pokochałem i którym wciąż i wciąż nie pozwalam odejść.
Sztandarowy przykład!
                                                                   
 To gra o tron!  I inne części Pieśni Lodu Lodu Lodu i Ognia ( nie igraj z nim! )
Masz Ty! Pierwsza część. Ned Stark! Pokochany przez miliony. Zginął. Ot tak. Jedziemy dalej. Robb Stark. Wielki król północy. Kogo to obchodzi? Syn wielmożnego pana ojca swego Neda. Zginął. Bo tak i tyle. Autor stwierdził, że to dobra opcja. Czytelnik ma się zamknąć i czytać.
Stannis. Twardy był. Przyznam szczerze, że naprawdę robił wrażenie. Nawet się go bałem. Bezwzględny cham bez serca, ale zaraz zaraz... czemu ja używam czasu przeszłego? No tak...
Był i nie ma. Poza tym jego bracia Robert i Renly też lepsi nie byli. Wyparowali jak jak grom z jasnego nie ma. Trzech jeźdźców zapadło się pod ziemię. Zostaliśmy tylko my. Płaczki.
Pamiętajcie możecie być też umięśnieni jak Drogo, ale zginiecie przez kobietę albo na przykład posiadać sobie skarbeńki i wszystkie armie świata to zabije was syn, gdy akurat będziecie czytać gazetę w wychodku, co spotkało Tywina. Ginął też narwaniec Oberyn i znienawidzona żmija Joffrey ( to akurat plus ). Także mniej znane postacie wyryły się w pamięci jak na przykład Syrio Forel. Wspaniały człowiek.
Były też nieśmieszne żarty jak w przypadku Jona Snowa, ale wolę nie wspominać.

Tak więc tu ginęli wspaniali ludzie i totalne dna, ale mimo wszystko to było straszne... jedyny plus, że no wiecie, ginie tu tak wiele głównych postaci, że prawdziwym protagonistą staje się już tylko śmierć.
 " Władca Pierścieni "
                                                                       
 Hmm... Aragorn? Dożył. Dożył. Gandalf? Też. Legolas? Ano. Gimli? Myhy. Ta! A Frodo, a Sam a Pippin reszta hobbitonu a Faramir!? Arwena? No żyją. Co z tego. Kogo to obchodzi. Zabierzcie ich precz. Nienawidzę tej trylogii za coś okropnego. Boromira nie ma. Nie pogodzę się z tym. Co za tragedia. Boże. Co z tego, że zamknięty w sobie, że trochę bufon i wszystkowiedząca bestia. To wzór cnót. Chciałbym, by żył, lecz nie. Nie ma go już z nami. Odszedł. Czytasz trylogię do końca, ale go już nie ma. Skończyłeś. Dobro wygrało. Ty czujesz pustkę, bo twoja ulubiona postać poległa na początku. Minuta ciszy dla bohatera Śródziemia.

" Wiedźmin "
                                                               
 Wielbię Sapkowskiego. Nawet chciałem być jak on. ( Tylko nie pod względem budowy ciała ). Jego styl. Ironię. Bezkompromisowość. Właśnie, właśnie. Najbardziej zaś pokochałem Geralta z Rivii. Białowłosy. Jego ciało. Zmysły aż szaleją taki był wspaniały! Był bo odszedł. Niektórzy mówią, że zakończenie może trzeba odczytać inaczej... ta jasne. Trzeba to się pogodzić z jego śmiercią. To przykre ( teraz tak mówię, a na początku rzucałem przedmiotami, rwałem włosy z głowy ). Chorobliwie cierpiałem. Nadal cierpię. Zginać od kos wiejskich meneli. Dajcie spokój...
                                                                         
To koniec. Nie ma już nic. :)
Żegnajcie. 1 listopada. Wspominam was po raz ostatni. Już nie płaczę.