Chyba odpuszczę sobie robienie planów czytelniczych, bo jak dotąd niezbyt mi to wychodziło i wątpię, żeby nagle zaczęło. Nie chcę zmuszać się do czytania książek, które chciałam przeczytać w trakcie pisania postu o planach, bo jak wiecie, kobieta zmienną jest i potem nie zawsze mam na nie ochotę.
Tej zimy przeczytałam nawet sporo, przynajmniej jak na mnie i więcej niż jesienią, co jest i nie jest dla mnie zaskoczeniem. Z jednej strony miałam sporo wolnego w zimie (przerwa świąteczna, ferie), ale z drugiej nauki miałam dużo więcej i wcale nie miałam wrażenia, jakbym czytała więcej. Tak czy inaczej, statystyki nie kłamią.
Zacznijmy więc podsumowanie!

Pierwszą książką, którą przeczytałam był Świąteczny sweter. Jeśli czytaliście mój wpis na temat tej książki, wiecie, jak wielkie wrażenie na mnie wywarła. Zakochałam się w niej i jestem przekonana, że będę do niej wracać, szczególnie w okresie świątecznym. Gdybym miała zrobić listę książek, które, według mnie, powinien przeczytać każdy (to nie jest taki głupi pomysł, może zrobię taki wpis kiedyś, co o tym myślicie?), Świąteczny sweter na pewno by się tam znalazł. Serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią przyjemne, klimatyczne historie z morałem.

W przerwie świątecznej przeczytałam także Inny świat Gustawa Herlinga- Grudzińskiego. Była to moja lektura i bardzo się z tego cieszę, bo inaczej na pewno bym jej nie przeczytała. Ta książka nie była lekka, ale mimo tego bardzo mi się podobała.

Pierwszą książką w Nowym Roku był kryminał Agaty Christie Morderstwo w Boże Narodzenie, czyli kolejna książka, której akcja dzieje się w czasie świąt, chociaż o zupełnie innej tematyce. Jak można się domyśleć, chodziło tu o zbrodnię popełnioną w Boże Narodzenie . Był to mój pierwszy kryminał w życiu i na pewno nie ostatni. Christie zainteresowała mnie tak, że od razu miałam ochotę przeczytać jakąś inną jej książkę. Żałuję, że akurat żadnej nie miałam pod ręką.

Potem wzięłam się za Uratuj mnie  Anny Bellon i, przysięgam, gorszej książki w życiu nie czytałam (pobiła nawet Bardzo białą wronę, która rok po przeczytaniu nadal wywołuje u mnie tylko negatywne emocje). Miałam nadzieję, że te wszystkie negatywne opinie o tej książce nie są prawdziwe, uparłam się, że wyrobię sobie własną, i cóż... wyrobiłam. Opinię najgorszej książki 2017 roku, a jest dopiero marzec. Nie wiem, jak słaba musiałaby być książka, żeby była gorsza od tej.

Następną książką, którą udało mi się przeczytać był Instytut Jakuba Żulczyka. Moja przygoda z tą książką wygląda tak, że wypożyczyłam ją z biblioteki i... zapomniałam o niej. Przypomniałam sobie w momencie, gdy przyszło mi powiadomienie, że za kilka dni muszę oddać. Chciałam po prostu oddać ją, nie przeczytawszy wcześniej, ale coś mnie skłoniło do tego, by poznać chociaż fragment. Nie żałuję, że to zrobiłam, bo Instytut był wywarł na mnie ogromne wrażenie. Powiem wam, że coraz bardziej zaczynam przekonywać się do polskiej twórczości.

Następnie przeczytałam książkę pt. Mężczyźni z różowym trójkątem. Jest to świadectwo więźnia jednego z nazistowskich obozów koncentracyjnych. Opowiada on o tym, jak podczas wojny traktowani byli homoseksualiści. Przyznam się bez bicia, że czytałam tę książkę stricte pod maturę. Ja nie przepadam za tematyką wojenną, raczej mnie ona męczy (jak i w ogóle wszystkie książki historyczne), jednak nie żałuję, że Mężczyźni z różowym trójkątem wpadli w moje ręce. Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy i poznałam kilka fajnych wątków, których będę mogła użyć na maturze.

Ostatnią książką było Mleko i miód od Rupi Kaur. Tomik wierszy, w którym totalnie się zakochałam. Autorka tych krótkich wierszy przedstawiła siebie w cudowny sposób, trafiając tym samym do tysięcy młodych dziewczyn (i nie tylko) na całym świecie. Cóż, do mnie też trafiła, i to jak!

Nawet nie zauważyłam, gdy minęła cała zima, naprawdę! Dzisiaj koleżanka przypomniała mi, że jutro jest Pierwszy Dzień Wiosny (i Dzień Wagarowicza) i byłam bardzo zaskoczona. Marzec już się kończy, a to oznacza, że matura coraz bliżej. Podejrzewam więc, że najbliższy okres nie będzie zbyt wydajny pod względem czytelniczym, bo wiecie, nauka (a może właśnie będzie jeszcze bardziej wydajny, bo to chyba oczywiste, że kiedy człowiek musi się uczyć, nagle znajduje całą masę innych zajęć)

Nigdy nie interesowałam się poezją, a na pewno nie w jakiś szczególny sposób. Owszem, często podobały mi się wiersze, które omawialiśmy na języku polskim, ale nigdy z własnej woli nie przeczytałam żadnego, ot tak, dla własnej przyjemności. Do momentu, jak pewnego dnia zalała mnie ogromna fala zachwytu nad Mlekiem i miodem autorstwa Rupi Kaur. Pomyślałam, że to może być coś ciekawego, a skoro tyle osób chwali, to poczytam o tej książce więcej. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że mam do czynienia z tomikiem poezji. To znaczy, wiecie, dlaczego cała masa współczesnej młodzieży miałaby się zainteresować poezją? POEZJĄ, która do tej pory kojarzyła im się głównie z nauką? Byłam bardzo zaskoczona. Na tyle, że sama postanowiłam zobaczyć, o co chodzi i czy ten cały szum na tę książkę jest wytłumaczalny.

Miałam mieszane myśli, bo z doświadczenia wiem, że to, co czytają wszyscy nie zawsze jest dobre. Jednak, gdy koleżanka (zapraszam na pięknego bookstagrama Izy) zaproponowała, że pożyczy mi tę książkę (to znaczy nie będę musiała wydawać pieniędzy na coś, czego nie jestem pewna), nie wahałam się. Pożyczyłam Mleko i miód w piątek i w piątek kończyłam je czytać. Nie chciałam przebrnąć przez ten tomik tak szybko. Miałam wrażenie, że jak przeczytam go wolniej to lepiej odbiorę jego sens. W tym przypadku nie potrzebowałam jednak czasu. Zbiór wierszy Rupi Kaur dotarł do mnie tak mocno, jak tylko mógł. Może nie nie wszystkich wierszach byłam w stanie utożsamić się z autorką (chociaż wątpię, by była taka osoba), ale to, w jaki sposób poetka wyraziła siebie, totalnie mnie zaczarowało.
Jak to powiedział Robert z bloga Czytanie Moim Tlenem, ta książka to proces. Proces życia Rupi Kaur, która z pełnej lęku dziewczynki, stała się silną, niezależną kobietą. Taką, która pomimo swojego pochodzenia, płci, wyróżniającego się wyglądu nie czuje się gorsza.



Ktoś kiedyś powiedział, że w życiu chodzi o to, żeby w odpowiedni sposób opowiedzieć siebie. Przedstawić swoje życie i swoją osobę w taki sposób, żeby był on typowo twój. Żeby i on był częścią ciebie. Rupi Kaur się to udało. Mleko i miód to cała ona. To, że nawet ilustracje do niej narysowała sama tylko dodaje charakteru tej książce. Cała ta książka jest dla mnie sztuką, jest bardziej jak zbiór obrazów z komentarzami autora. Oddaje ona psychikę autorki w zupełności. To, jak się zmieniała i to, jakie rany w niej pozostały, a które się zagoiły. Jest swego rodzaju autobiografią dwudziestoczteroletniej  dziewczyny, która pomimo młodego wieku przeżyła więcej niż niejedna starsza osoba.



Wcale się nie dziwię, że Mleko i miód zauroczyło tyle osób, bo sama się zakochałam w tym tomiku. Przedstawił to, czego czasem sama nie potrafiłam wyrazić słowami, powiedział mi o mojej wartości i wycisnął ze mnie wszelkie negatywne emocje. Miałam ochotę cytować poszczególne wiersze mojej rodzinie, znajomym i zresztą to robiłam. Każdy z mojego najbliższego otoczenia dostał chociaż jeden.
To niesamowite, jak jedna osoba potrafiła dotrzeć do serc miliona ludzi na całym świecie. Jak osoba, która nigdy nigdy mnie nie spotkała, potrafiła przedstawić to, co czuję. Nadal mnie to zadziwia.