Ulubione książki. Coś takiego w ogóle istnieje? Wątpię. Mam konto na lubimyczytać gdzie jeżeli notorycznie o tym nie zapominam ( co zdarza się często ) uzupełniam swoją biblioteczkę. Rozumiecie?  Wystawiam oceny i przez chwilę czuję się jak prawdziwy koneser i krytyk literacki, taa... pierdoły. No więc robię to. Tylko, że cholera... książki którym wystawiałem 10/10 kilka lat temu to jakaś pomyłka. Nieadekwatne. Może najlepiej w ogóle nie oceniać. Zapraszam was jednak do zapoznania się z pozycjami, które zdecydowały w jakiś sposób na mnie wpłynęły.
                                                                             

Mistrz i Małgorzata

                                                                             
  Absolutnie kocham i wielbię. Moja ulubiona książka już dobre parę lat. Obiecałem sobie, że w przyszłości, gdy będę miał więcej pieniędzy kupię ją w każdym przekładzie, okładce i języku w jakim została wydana. Przeczytałem ją w dwa dni. Nie ma drugiej tak rozbrajająco szczerej, ale z drugiej strony dziwnej książki! Zupełnie niematerialnej i oderwanej od rzeczywistości! I te połączenie wcale się nie zwalcza. Wręcz przeciwnie. Można zakochać się wprost w Rosji tamtego okresu i jej kulturze. Bułhakow geniuszem był wydając to dzieło. Jakże ironiczną i odzianą w barwną szatę zdań z pięknych słów pozycję zaserwował nam ten autor. Mnogość wątków, które się ze sobą łączą ( aż od historii Jezusa ) do czasów współczesnych pisarzowi tylko dodają utworowi smaczku. Jeśli nie macie nic przeciwko, żeby książka sprawiła, iż będziecie zdezorientowani i pogubieni, ale będziecie czuli, że oto właśnie doświadczyliście czegoś wspaniałego to koniecznie przeczytajcie.
  Taka mała uwaga! Jeśli kochacie koty to przeczytajcie tym bardziej. W końcu to główna postać tego teatru.

Historia Lisey

                                                                           
    Oczywiście, że tak. Byłem fanatykiem Stephena Kinga i przez pewien okres czasu sięgałem tylko po jego książki, ale przeszło mi i widzę teraz nawet, że nie zawsze jest taki wspaniały, ale dopóki nie przeczytałem " Mistrza " to właśnie literki na papierze wystukane przez króla ściskały me serce najbardziej na świecie. Po prostu. Nigdy nie przeczytałem historii fikcyjnej a jednocześnie tak intymnej. Coś niesamowitego po prostu. Naprawdę arcydzieło ( tylko nie wiadomo jakiego gatunku, bo pozycja ta jest tak dobra, że nie wpasowuje się w żadne konwenanse za co chwała jej ), które mną wstrząsnęło. Historia kobiety, która utraciła swego męża pisarza, ale czy aby na pewno? Żyje w jej wspomnieniach, ale i jeszcze gdzieś jeszcze... Zresztą sprawdźcie sami... To miejsce każdy może interpretować inaczej. Ja powiem tylko tyle. Książka ta przyprawiła mnie o obłęd. Musiałem ją czytać, by oddychać. Chciałem pochłonąć na raz. Najlepsze w niej było chyba jak wspominała męża i to jak opowiadał jej dzieciństwo albo swoje prywatne koszmary. Potem ona zrozumiała... co? Sprawdźcie sami. Dla mnie dzieło ponadczasowe i najlepsza książka Stefana Króla.
                                                                       

Metro 2033

                                                                             
 O tej serii wypowiadałem się w poprzednim poście. Tu tylko jeszcze raz przypomnę. Jeśli nie boicie się braku nadziei, brudu, chłodu, bezsensu życia i chcecie przeżyć przygodę choć świat już nie istnieje to chwytajcie za tą pozycję śmiało. Mówię tu o części pierwszej zdecydowanie najlepszej i najbardziej wartościowej, która nie tylko odpowiada na ważne pytania, ale i je zadaje. Doprowadza też do szewskiej pasji swoją arogancją co i rusz pogarszając sytuację i dobijając, ale i tak chcemy się zagłębiać w tunele metra jeszcze bardziej, by poczuć ich magię. Czytajcie i odkrywajcie swe prywatne przeznaczenie wśród szczurów i potworów wyłaniających się z mroku...
                                                         

Napoleon. Tom 1 - Pieśń wymarszu

                                                                             
  Zdaje sobie sprawę, że nie każdy musi kochać Napoleona, ale już na wstępie powiem, że nie jest to w żadnym wypadku książka historyczna, ale powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Możemy zaś wcielić się w postać małego generała ( cesarza!) i razem z nim przeżywać smutki i żałości dnia codziennego. Dążyć do celów i nieustannie pragnąć jeszcze więcej. Ja tą postać doceniam i każdą kolejną stronę pochłaniałem, zwłaszcza, że ten tom dotyczy życia szkolnego i młodzieńczego Napoleona. Ukazuje jego cechy charakteru, to co robił, by zapracować na swoją pozycję. Mam świadomość, że nie był aniołem, ale czytając tą książkę ciężko jest mu nie kibicować. Myślę, że spodoba się nawet osobom, które nie tykają historii.
                                                               

Przygody Tomka Sawyera

  Będąc jeszcze w szkole podstawowej tą książkę Marka Twaina ( i to bez bicia! ) przeczytałem kilka razy. Buntownicza natura Tomka i jego pomysły sprawiały, że wręcz go pokochałem ( oczywiście miłością braterską...). Myślę, że nie powinniśmy się bać powiedzieć tego głośno. Czasy takiej beztroski i szalonych dziecinnych pomysłów już nie wrócą. Świat się zmienia zupełnie w drugą stroną. Wszystko zostaje powoli zamykane w szklanej kuli, podczas gdy prawdziwy świat stoi otworem. Sam nie należałem do grzecznych dzieci i pomimo dobrych ocen sprawiałem problemy w szkole czy w domu, ale przynajmniej dobrze się bawiłem! Ahoj!
Ta książka uczy jak być dzieckiem i tego, że by wyruszyć w najlepszą podróż wystarczy Ci tylko głowa pełna pomysłów. Biegnijcie czytać!

  Oczywiście takich książek jest o wiele więcej, ale cóż, trzeba w życiu podejmować wybory.
Myślę, że każdy ma swoją jedną jedyną listę takich książek wprost z jego świata. Nie bójmy się czytać.
                                                                           

Długo zastanawiałam się, o czym napisać ten pierwszy samodzielny post. Bardzo nie chciałam zaczynać od tagu, bo to trochę schematyczne, a jednak chciałam stworzyć coś, przez co bardziej się ze mną zapoznacie, żeby nie wskakiwać od razu w recenzje. Zdecydowałam więc opisać tutaj moje trzy ulubione książki. Takie, które naprawdę ciężko będzie przebić jakimkolwiek innym.
Na początek, muszę przyznać, że pomimo tego, że czytam od zawsze, to stosunkowo niedawno zaczęłam czytać dobre książki. Nie chcę nikogo obrazić, mówiąc, że pozycje, które czytałam (bardziej pasuje tu stwierdzenie "połykałam") wcześniej były złe. Nie były, ale młodzieżówki, jakaś fantastyka dla nastolatków, typu wampiry, wilkołaki czy anioły to nigdy nie była literatura dla mnie. Dążę do tego, że tak naprawdę dopiero rok temu zaczęłam czytać to, co naprawdę mnie interesuje, a przyczyniła się do tego książka, o której chcę powiedzieć jako pierwszej.

Mam na myśli Dwa życia Kiki Kain M. A. Trzeciak. Naprawdę nie sądziłam, że książka polskiej autorki tak bardzo mi się spodoba. Tym bardziej, że została ona wydana przez wydawnictwo Novae Res, które nie jest zbyt pozytywnie postrzegane.
Pani Trzeciak opowiada nam historię tytułowej Kiki z dwóch perspektyw: Teodora i Radona. A kim oni są? Pisarzami. Najlepszymi przyjaciółmi, a jednak całkowicie różnymi. Kiedy w ich życiu pojawia się Kika, zaczynają się pierwsze zgrzyty pomiędzy nimi. Obaj bardzo ją kochają, mimo, że wiedzą, że to nie jest zdrowe. Brzmi jak typowy trójkąt miłosny, prawda? Nic bardziej mylnego. To raczej historia o tym, że każdy z nas myśli inaczej i inaczej wyobraża sobie pewne sprawy. O tym, że fikcja i rzeczywistość to tak naprawdę synonimy. Poza tym bohaterowie tej książki... oni byli arcydziełem, z Kiką na czele. Kika jest osobą, z którą na pewno się utożsamisz, chociażby przez moment. Myślę tak dlatego, że ona, tak naprawdę była inna dla każdego. Inna dla Teodora, inna dla Radona, inna dla mnie i jestem pewna, że inna również dla ciebie. Mam tylko nadzieję, że odbierzesz to w pozytywny sposób. No i że przeczytasz tę książkę.


Jedz, módl się, kochaj autorstwa Elizabeth Gilbert to książka, która w większości przypadków ma negatywne opinie, a ja naprawdę jestem w stanie to zrozumieć. Dlaczego? Cóż, trzeba przyznać, że nie jest ona zbyt ciekawa. Nie ma wartkiej akcji, wszystko dzieje się powoli i dla większości osób jest po prostu nudna. Co więc sprawiło, że pojawiła się w moich ulubionych książkach. Całokształt.
Liz Gilbert po rozwodzie i kompletnej stracie sensu życia postanawia wyruszyć w roczną podróż do Włoch, Indii i na indonezyjską wyspę Bali. We Włoszech głównie je i odzyskuje apetyt na życie. W Indiach spędza czas w aśramie, gdzie- logiczne- modli się. Na Bali zakochuje się (czy to zaskoczenie dla kogokolwiek?). To, co mnie urzekło, to pogląd na świat autorki. To, jak pięknie przedstawiła te trzy miejsca, a także sytuacje- mniej lub bardziej kolorowe. Myśli Liz były czasem tak bliskie moim myślom, że nie mogłabym się z nią nie utożsamiać. Poza tym w tej książce było przywołane wiele sytuacji, anegdot, które pokrywały się z naszym codziennym życiem.  Naprawdę często wysyłam fragmenty tej książki znajomym i większości bardzo pomagają.
Dodam jeszcze, że film o tym samym tytule polecam prawie tak samo jak książkę, pomimo tego, że również może wydać się dosyć nudny. Polecam spojrzeć na tę produkcję nie pod względem fabuły, ale tego głębszego sensu. Powinno się spodobać.

Pielgrzym Terry'ego Hayesa to ostatnia książka, jaką przeczytałam i nadal mam po niej lekkiego kaca książkowego. Poznajemy w niej tajniki pracy w agencjach wywiadowczych. Książka łączy tyle wątków, że ciężko jest je wszystkie ogarnąć. Poza tym pokazuje, że na świecie dzieje się wiele takich rzeczy, o których nie mamy pojęcia, a wystarczyłaby chwila nieuwagi i byłoby po nas. Uświadamia, że tak naprawdę nigdy nie jesteśmy w pełni bezpieczni i że zawsze znajdą się osoby w których jest ogromna nienawiść i chęć zemsty.













Tak naprawdę wszystkie te książki zmieniły coś w moim życiu, w moim patrzeniu na świat i na niektóre rzeczy i myślę, że to właśnie dlatego znalazły się w ulubieńcach. Mam nadzieję, że spodobał się wam ten post i zapraszam na poprzednie. Do następnego!


Cascello :)

 Blog który prowadzę razem z Olą jest blogiem kulturowym. Rozprawiać tutaj będziemy o książkach, filmach i tym podobnych. Czym jednak byłoby własne wyrażanie opinii bez przekazywania jakiś treści? Chcemy by ludzie byli szczęśliwi i mieli siłę do przeżywania każdego dnia. Uwielbiam filmiki motywacyjne oraz muzykę w tym guście, często mi pomaga bo moja psychika płata mi figle i potrafię się załamywać i poddawać. Non stop. Mimo to wstaje i żyję dalej, bo chyba o to chodzi, nie?
  Dwudziesty pierwszy wiek to prawdziwa epidemia depresji ( mnie także te problemy nie omijają ). Ludzie nie wiedzą co mają zrobić ze swoim życiem. Nie musimy martwić się o nocleg, o jedzenie i inne podstawowe środki do życia. Wszystko jest na swoim miejscu. Mamy dostęp do rozrywki, a komputer i cała elektronika w ogóle sprawia, że ludzie nie chcą nawet wychodzić z domu. Zamykają się w swoich czterech ścianach ( tak naprawdę zamykając się w sobie ) i żyją nie swoim życiem. Nie możemy spokojnie spać bo za dużo myśli. Przekaz informacji jest ogromny. Każda reklama, informacja zupełnie niepotrzebna zalega w naszym umyśle a to sprawia, że nie wiemy po co żyjemy, brak nam energii, zagłębiamy się w stagnacji i smutku. To może nawet doprowadzić do depresji. Cały świat staje się powoli sztuczny. Tak naprawdę nie musimy się wysilać. Dla jednych to raj, dla innych piekło. Co jednak jeśli... To wszystko zniknęłoby nagle? Rozpadło się na małe kawałki? Iluzja zostałaby ujawniona.
Wyobraźmy sobie prostą sytuację. Dzisiejszy świat i całe wyobrażenie o nim znika. Człowiek zostaje odcięty od pożywienia, miasta i sklepy znikają, nie mówiąc o rozrywce i elektronice. Wielu umiera, inni nie sami odbierają sobie życie. Smutne? Niektórzy dziś żyją tak nawet obecnie, bo w ostateczności człowiek to przecież tylko ( i oczywiście aż! ) człowiek.
Chciałbym przedstawić kilka dzieł kultury o tym traktujących :)
Na pierwszy ogień pragnę ukazać literaturę rosyjską i postać Dmitriego Glukhovkiego. To prawdziwy geniusz. W wieku nieco ponad dwudziestu lat pracował jako dziennikarz w różnych największych stacjach telewizyjnych posługując się kilkoma językami ( było uważany za szpiega i stale obserwowany przez współpracowników), miał na koncie także reportaże z różnych części świata. Swoją pierwszą powieść zaczął pisać w wieku siedemnastu lat a jej fragmenty umieszczać w internecie. Dziś jest już pisarzem znanym na całym świecie.
                                                           SERIA KSIĄŻEK METRO
                                                                       
    Metro 2033, 2034, 2035 to seria książek mówiąca o tym, że świat został zniszczony przez nas samych. Głowy państw zamiast pokoju wybrały wojnę i zniszczenie. Na kolejnych stronach części pierwszej dowiadujemy się, że prawie wszyscy zginęli. Przeżyli tylko Ci, którzy zeszli do Metra. Przeciwatomowego schronu, który stał się ostoją ludzkości. Na powierzchni zaś rozwinęły się inne formy życia. Książka pokazuje jak egzystują ludzie. Jedzą konserwy, szczury, grzyby które zdołali wyhodować, a często też samych siebie nawzajem. Piją brudną wodę. Handlują nabojami od AK-47. Śpią na peronach tworząc własne organizacje, jak np. IV Rzesza. Intrygujący obraz społeczeństwa przyszłości sprawia, że zagłębiamy się w kolejne opisy tego świata przeżywając go z niezwykłą intensywnością. Widzimy jak człowiek jest dla człowieka wilkiem. Prócz tych wszystkich problemów trzeba też zmagać się z zarazami, chorobami, insektami, wszechobecnym brudem i ciemnością... w której czają się potwory. Linie metra to miejsca straszne i przerażające wzbudzające co i rusz dreszcz na plecach. Wielu których chwyta latarki i zakłada plecaki już nie wraca. W rurach dudnią dziwne dźwięki, czujemy niespokojne oddechy tuż za plecami, aż nagle zupełnie nie wiadomo skąd coś chwyta nas za rękę, bądź nogę i wtedy nie mamy już żadnych szans na przeżycie. No chyba, że... właśnie! Ta książka wspaniale pokazuje, że człowiek to istota, która, by żyć musimy o swe przetrwanie walczyć, tak jak wszystkie inne formy życia. To świat bezwzględny w którym tylko głupcy widzą choć promyk nadziei. Jednostki słabe i bierne zaś nie mają żadnych szans na przeżycie kolejnego dnia. Poznajemy Artema. Chłopaka, który na kartach książki staje się mężczyzną. Wraz z nim zatapiamy się w tym świecie i przeżywamy kolejne przygody, które są straszne, niezwykłe i pouczające. Książka wspaniale pokazuje, że ludziom do życia potrzebna jest także religia i światopogląd. Jak już mówiłem istnieją różne frakcje, religijne czy społeczne, grupujące jednostki sobie podobne. Artem to postać tragiczna, nieustannie popadająca w coraz większe tarapaty. Myślę, że jego charakter wspaniale oddaje to jaki jest człowiek przy takim stanie rzeczy. Nie jest on zły, ale nie można liczyć na byroniczne uczucia. Jest szorstki, twardy i jakiś taki bezpłciowy czasami. To jednak coś co pozwala mu przetrwać. Potrafi jednak okazać serce, dzięki czemu daje szansę temu światu. Każdy kto lubi postapokalipse powinien zapoznać się z tą serią, znajdzie tu o wiele więcej niż tylko to co staram się przekazać.
Mała uwaga: Książka przedstawia rzecz jasna także inne postacie, takie jak Młynarz, Ania, Homer i tak dalej, a Metro 2033 dało początek całemu uniwersum. Jest multum książek w tych klimatach od innych pisarzy z całego świata ( także z polski ). Zachęcam do tego, by dać się wtopić w ten świat!
                                                             IGRZYSKA ŚMIERCI
                                                                           

  Tak, wiem, wiem. Znacie. Na wstępie powiem, że nie przepadam za filmami z tej serii. Najbardziej spodobała mi się druga, ale uważam, że np. Kosogłos cz.1 to jakiś żart. Zresztą nieważne. Opowiem o książkach.
   Myślę, że autorka trafiła w dziesiątkę. Dała to co młodzi ( i nie tylko, hah) lubią, czyli rozchwiane uczucia, wyjątkowość bohaterów, przygodę, rywalizację itp. itp. Prócz tego przekazała jednak wspaniałe wartości i wykreowała naprawdę bogaty świat w którym śmiało można się zatracić. Dostajemy biedę  i świat podzielony na dystrykty, co oczywiście jest niesprawiedliwe. Ludzie zmagają się ze śmiercią, ciężką pracą za wynagrodzenie zbyt małe, by żyć i okropnymi warunkami życia. Na domiar złego garstka bogaczy, którym w tym okropnym świecie jest dobrze urządza igrzyska na śmierć życia, w których rywalizują... dzieci! Czyste szaleństwo, a jednak dzięki dobremu stylowi autorki to przyjmujemy to do siebie bez większych rewelacji i na przykład ja nawet zafascynowałem się tym. Pani Collins pokazała, że młodzi ludzie potrafią walczyć o lepszy byt i nie są wcale przegranym społeczeństwem. To oni porywają innych do walki kierując się szlachetnymi ideałami. Świat ten nie jest jednak wolny od artefaktów teraźniejszości. Nawet bitwy są nagrywane i ukazywane w telewizji, istnieje nowoczesna technologia itd. ale to tylko dodaje tej postapokalipsie niezwykłego smaczku! Czemu?
Bo pokazuje, że jesteśmy jak zwierzęta, głodni rozrywki, nawet tej ekstremalnej w tak strasznych przypadkach i jeszcze wiele pokoleń minie zanim się od tego uwolnimy.
Polecam. Najpierw przeczytajcie, a dopiero potem obejrzyjcie filmy.
                                                                        DROGA
     
                                                                     
 To także książka i film. Osobiście mam mieszane uczucia, w szczególności co do książki, bo uważam, że X muza dobrze oddaje to co chciał ukazać pisarz. Nie zrozumcie  mnie źle, ukazany świat naprawdę przypadł mi do gustu, po prostu może nie jestem fanem Cormaca McCartiego?
Dostajemy tutaj wędrówkę dorosłego mężczyzny i chłopca. Są nierozłączni. Świat ten jest zimny, chłodny i brutalny. Bardzo. Małe dziecko widzi sceny kanibalizmu, morderstw, dookoła tylko śmierć, zniszczenie i chłód. Mimo to idą. Po co? Sprawdźcie sami. Droga przez ten pusty świat jakim stała się nasza planeta uczy pokory. Pokazuje też, że mimo tego, iż musimy co dnia walczyć o przetrwanie to nie jesteśmy wolni od demonów przeszłości. Pamiętamy inny świat, ludzi którzy odeszli, a byli nam bardzo drodzy. To już jednak nie wróci. Jeśli chcemy żyć musimy być silni. Nie zamykać się w sobie, ale iść razem z kimś, kto potrzebuje naszej pomocy i wsparcia. Wspaniała historia, która ukazuje, że choć większość ludzi popada w paranoje i zaprzedaje dusze złu to zawsze będą jednostki kierujące się wyższymi ideałami. Nawet nieświadomie. Po prostu nie chcą, by prócz ciała zniszczeniu uległa także ich dusza...
                                                  PIKNIK NA SKRAJU DROGI/ STALKER
                                                                       
 Znowu rosja. To też całe uniwersum. Zapoczątkowali je bracia Struggacy książką o jednym z najlepszych tytułów jakie widziałem. Tak to bardzo niezwykły piknik. Sama opis fabuły wprost pociaga. Wyobraźcie sobie tylko. Na ziemię przylatują obcy... znacie? Wiem. Tylko, że tutaj w niedalekiej przyszłości po przybyciu po prostu ją opuszczają. Ludzie nawet nie wiedzą kim Ci obcy byli, czego chcieli i w sumie co zrobili. Świata nie zniszczyli, choć ten i tak traktuje o apokalipsie. Elektrownie, napromieniowanie mężczyźni zwani stalkerami, którzy w maskach przeciwgazowych, wojskowych mundurach i z karabinami w dłoniach chodzą na zanieczyszczone tereny plądrując przedmioty pozostawione przez dziwnych przybyszów.
Powstają liczne teorie na temat anomalii występujących na tych terenach. Ludzie jednak nie są w stanie ich zrozumieć. Głównym bohaterem książki jest stalker Red Shoehart. Książka ukazuje jego wyprawy i przeżycia. Poszukuje on pewnego przedmiotu zwanego Złotą Kulą.
Na podstawie powieści istnieje także film z 1979 roku! Także rosyjski.
Dla zainteresowanych dodam, że stworzono także serię gier S.T.A.L.K.E.R. Ja w szczególności polecam " Cień Czarnobyla ".
Przysiądźcie się śmiało i posłuchajcie melodii, które można usłyszeć przy ognisku gdzieś na skraju drogi tuż przed wyprawą do strefy Obych.
                                                                       
                                                                     JESTEM LEGENDĄ
                                                                         
    W tym przypadku opowiem o filmie, nie książce. Tej jeszcze nie czytałem i znacząco różni się w fabule, ale podobno jest świetna, więc rzecz jasna trzeba będzie nadrobić zaległości.
    Film w reżyserii Francisa Lawrenc'a z 2007 roku, gdzie główną ( tu główna nabiera nowego znaczenia ) rolę odgrywa Will Smith jest spektaklem niezwykle wzruszającym. Praktycznie cały świat został zniszczony przez wirus zamieniający ludzi w krwiożercze bestie skrywające się w ciemnościach. Robert Neville stracił wszystkich bliskich sobie ludzi i jest jedynym ocalałym w Nowym Jorku. Ma tylko swojego psa. Jest byłym żołnierzem i chemikiem. Próbuje znaleźć lek na ten tajemniczy wirus. Musi sobie radzić całkowicie sam. Wyobrażacie sobie? Jeden, jedyny jak palec. Kiedyś mój znajomi powiedział, że chciałby tak jak on, bo nienawidzi ludzi. Ja jednak mocno wątpię. Sami musimy zdobywać pożywienie, ćwiczyć, pracować, chodzić ulicami tak wielkiego miasta. Bohater ekranizacji wiele razy nadaje na różnych sygnałach w radiu łącząc się z resztą świata. Jednak nikt nie odpowiada. On jest odporny na ten wirus. To jego dar, ale i największe przekleństwo. W nocy zaś na jego dom nacierają owe bestie, które kiedyś były ludźmi. Może wśród nich są nawet członkowie jego rodziny? Teraz zaś mają w oczach śmierć i chcą tylko rozerwać go na strzępy, a także pożreć. Uczta godna najprawdziwszej apokalipsy.
Nie zdradzam tu zbytnio fabuły i piorunujących scen. Jeśli nie boicie się łez na seansie to koniecznie obejrzyjcie.
                                                                   ROK 1984
                                                                         
 
  Tak... Wielki Brat Patrzy. Ta książka to nie tyle postapokalipsa co antyutopia. Powieść Georga Orwella wyprana jest z jakichkolwiek uczuć. To świat schematu. Londyn jest opanowany przez partię, która kontroluje ludzi do granic możliwości. Nie można nawet samodzielnie myśleć.
Miłość jest zakazana. No! Chyba że to miłość do partii. Wtedy owszem...
To degradacja społeczeństwa. Jeśli lubicie klimat, gdzie nie ma miejsca na wzniosłe emocje, a pozostaje tylko gorycz i miejsce na przemyślenia to sięgnijcie po tą pozycję.

Małe odniesienie: Istnieje także wiele książek/ filmów/ gier czy bardzo popularny serial The walking dead traktujące o zombie. To też apokalipsa, ale tym tematem zajmę się w innym poście.

Seria obrazów o tym traktująca:
                                                                             

                                                                               







Pozdrawiam serdecznie. Znajdźcie w sobie siłę do tego, by przetrwać!
                                                                                                                   

OLA:

1. Mam na imię Ola, ale w internecie tworzę jako Ariel lub- częściej- Cascello, mam osiemnaście lat.
2. Wbrew pozorom, nie jestem umysłem humanistycznym- uwielbiam matematykę, ale też język polski. Jestem gdzieś pomiędzy.
3. Mimo to uwielbiam czytać. Robię to od zawsze. Moja przygoda z czytaniem nigdy się nie rozpoczęła, ona trwa odkąd tylko żyję.
4. Blog ma być po części o filmach i tutaj muszę się do czegoś przyznać. Oglądam naprawdę mało filmów, więc mam nadzieję, że Kamil będzie się zajmował tą kategorią.
5. Czytam dużo, ale i tak mam wrażenie, że ilość książek, jakie przeczytałam jest bardzo mała. Za to wolę nie myśleć ile jest jeszcze takich , które chciałabym przeczytać.
6. Nie mam zielonego pojęcia, jak pisać recenzje, bo raczej ich nie czytam, ani nie oglądam. Nie lubię wiedzieć, co inni sądzą o książce. Wolę sama wyrobić sobie zdanie, a potem rozmawiać. Mimo to postanowiłam stworzyć bloga książkowego. Chyba właśnie dlatego, że mam zbyt mało osób, z którymi mogłabym wymieniać się spostrzeżeniami.
7. Pochodzę z dużej, oczytanej rodziny, co chyba nie jest żadnym zaskoczeniem. Czyta u nas prawie każdy.
8. Prowadziłam już kiedyś bloga książkowego, ale był on bardzo niedopracowany.
9. Mam snapa i instagrama książkowego. Prowadzę je razem z siostrą.
10. Jestem w blogosferze od czerech lat. Miałam dużo blogów. Głównie były to blogi z opowiadaniami.
11. Piszę. Oczywiście, muszę pisać, skoro pisałam opowiadania. Obecnie publikuję na Wattpadzie.
12. Może nie oglądam w dużej ilości filmów, ale za to uwielbiam seriale.
13. Nie potrafię wybrać ulubionej książki, chociaż chyba najbliższa temu mianu jest Jedz, módl się, kochaj Elizabeth Gilbert.
14. Jedz, módl się, kochaj jest też moim ulubionym filmem.
15. Nie mam jeszcze wyrobionego gustu czytelniczego, ale czuję, że już jestem coraz bliżej określenia go.
16. Stawiam raczej na jakość, niż na ilość. Nie lubię czytać książek szybko, bo nie zdążam ich wyczuć, nie poznaję dobrze bohaterów, nie potrafię wczuć się w akcję. No chyba, że mam do czynienia z książką, która ma mnie odmóżdżyć. Wtedy wolę przeczytać całą w jeden wieczór.