Feyra pochodzi z rodziny, która straciła cały majątek. Ma dwie starsze siostry i ojca, jednak to ona musi pracować, by nie umrzeć z głodu. Gdy więc spotyka w lesie nadprzyrodzonych rozmiarów wilka, nie waha się, by go zabić, zanim on zabije ją. Okazuje się jednak, że to nie był zwyczajny wilk, a za jego życie musi zapłacić swoim. Takim sposobem rozpoczynają się jej przygody na ziemiach Prythianu, wśród fae wysokiego rodu.


Tyle razy już to mówiłam, że chyba każdy wie, że nie czytam za wiele fantastyki. Mój umysł nie przyswaja zbyt dobrze nowych światów, zmyślonych imion i nazw. Raczej ciężko czyta mi się książki tego gatunku, więc nie siegałam za wiele w moim życiu. Jednak ostanio swoją premierę miało tyle książek fantastycznych, o których wszyscy mówią i wszyscy je uwielbiają, że po prostu myślałam zobaczyć o co właściwie chodzi. Mój wybór padł na Dwór cierni i róż z kilku powodów. Pierwszy był taki, że Sara J. Maas z grona pisarzy, których brałam pod uwagę, była chyba najbardziej chwalona. Poza tym bardzo zachęcał mnie motyw z Pięknej i Bestii, bo uwielbiam inspirację klasycznymi bajkami (notabene, dlaczego nikt nie napisał książki inspirowanej Małą Syrenką? To mogłoby być naprawdę ciekawe).
Na szczęście nie było mi ciężko wejść w świat wykreowany przez Sarę J. Maas. Myślę, że był on właśnie wprowadzany stopniowo, nowe nazwy również nie uderzyły nas od początku, a po prostu wszystko było płynnie wytłumaczone. Byłam zaskoczona, że tak łatwo było mi się zapoznać z tym uniwersum. Muszę jednak przyznać, że przez cały czas nie mogłam się wyzbyć wrażenia o podobieńswie z Westeros, od George'a R. R. Martina. W obu tych krainach na południu znajdował się świat ludzi, na północy zaś, oddzielone murem ziemie należące do magicznych istot, o których tak naprawdę żaden człowiek nie wie za wiele. Oczywiście nie można porównać Prythianu do Północy, bo różnic jest więcej niż podobieństw, jednak nie będę ich wymieniać. Jeśli chodzi o świat w Dworach to naprawdę uważam, że autorka wykonała dobrą robotę. Pomijając już to, że nie był on dla mnie ani trochę przytłaczający, był naprawdę nieźle wykreowany. Stworzenia które wymyśliła Maas, krainy i w ogole cała ta otoczka wokół fabuły – jestem zdecydowanie na tak.
Fabuła też bardzo mi się podobała! Skłamałabym, mówiąc że nudziłam się chociażby przez moment. Okay, może z początku rzeczywiście było mniej akcji, a wszystko zaczęło się rozkręcać dopiero w drugiej połowie. Myślę jednak, że gdyby książka od razu zaserwowała nam coś bardzo ekscytującego, to zniechęciłabym się, dlatego, że, jak już wcześniej mówiłam, potrzebowałam stopniowego wprowadzenia w ten świat. Jednak sam pomysł autorki na tę książkę, na kolejne wydarzenia był naprawdę, mogę to powiedzieć z ręką na sercu, genialny. Maas stworzyła tak naprawdę historię sięgającą setki lat wstecz, wręcz idealnie się uzupełniającą. Jedyne, co nie było dla mnie przewidywalne to zagadka, którą Amarantha zadała Feyrze. Od razu zgadłam jaka jest odpowiedź, chociaż może autorka chciała, żeby zagadka jeszcze mocniej pokazała jak głupia jest główna bohaterka. Nie mam żadnych oporów, żeby powiedzieć, że Feyra to najgorsza żeńska postać literacka, o jakiej czytałam. Nie znam bardziej sprzecznej, niedorzecznej i irytującej zarazem bohaterki niż ona. Jej główną cechą charakteru było robienie na przekór wszystkiemu, co ktoś jej polecił, przez co co chwilę wpadała w tarapaty. Jeśli w taki sposób autorka miała na celu tworzyć fabułę, to obejmujemy jej jeden punkt. Feyra tak bardzo mnie wkurzała, że nie raz musiałam odłożyć książkę i odpocząć od niej, a nawet teraz, jak o niej myślę, to zaczynam się irytować. Ugh!
Nie bardzo wiem, co powiedzieć o głównym męskim bohaterze. Tamlin był wykreowany na idealnego księcia, który dba o poddanych, gardzi złem i oczywiście zakochuje się w głównej bohaterce. Mój problem z nim polegać na tym, że właściwie nie jestem w stanie znaleźć u niego jakiejkolwiek wady. Jest zbyt idealny, by być prawdziwym. Nie jest wkurzający jak Feyra, ale też nie jest bohaterem, który od pierwszych stron stał się moim książkowym zauroczeniem. On po prostu jest. Zbyt perfekcyjny, by mieć jakiś swój charakter. Wyobrażam sobie tworzenie Tamlina, jako otworzenie słownika na przymiotnikach i dawanie wszystkich pozytywnych cech, jakie dało się znaleźć. Po prostu... Za dużo cukru.
Z drugiej stwory mamy natomiast Rhysanda, o którym chyba najwięcej pozytywów słyszałam, zanim zaczęłam tę książkę. Jakby cała kobieca cześć książkowej społeczności w jednej chwili zakochała się w jednym bohaterze. Jeśli chodzi o moje stosunki do Rhysa, to na pewno myślę o nim w bardziej przychylny sposób, niż o Tamlinie. Podobało mi się to, jak zachowywał się wobec Feyry i jego prawdziwe pobódki. No i miał wady, a to go czyniło bardziej rzeczywistym.
Moje serce skradł jednak nie kto inny, jak Lucien. Polubiłam go od pierwszej chwili, jak pojawił się w książe, a potem cały czas moja sympatia do niego tylko wzrastała. Chyba jako jednyny zauważał dokładnie to samo, co ja w zachowaniu Feyry. Mimo wszystko do samego końca pozostał wiernym przyjacielem i po prostu nie dało się go nie kochać. Poza tym był rudy! Kto nie kocha rudych? No dobra, może znajdzie się kilka osób.
Im więcej czasu po przeczytaniu mija, tym bardziej podoba mi się Dwór cierni i róż. Na Lubimy Czytać oceniłam tę książkę 6/10, lecz teraz dałabym jej nawet 6,5, albo nawet 7 punktów, bo pomimo bohaterów, to była naprawdę warta poznania historia.

Lincoln nie znosi swojej pracy. Jest nudna i bezsensowna. Polega ona na czytaniu cudzych e-maili, wysyłanych z służbowych komputerów i weryfikowanie, czy nie ma w nich nieodpowiednich treści. Im dłużej jednak czyta korespondencję dwóch kobiet, coraz trudniej jest mu przestać to robić. Beth i Jennifer, pomimo, że nie poznał ich osobiście, stają mu się bardzo bliskie. Czy można się w kimś zakochać od pierwszego wejrzenia? Albo nawet zanim będziemy wiedzieć, jak druga osoba wygląda?

Sięgnęłam po Załącznik, bo potrzebowałam czegoś na rozluźnienie, co przeczytam szybko i po czym będę mogła czytać coś bardziej wymagającego. Wiecie, miał być dla mnie przerywnikiem i wlasnie taką rolę spełnił. Rainbow Rowell ma tak lekki i przyjemny styl, że wcale nie muszę się wysilać, by go przyjmować. Jej książki czyta mi się bardzo płynnie i właściwie ciężko mi się od nich oderwać. Załącznik przeczytałam w ciągu jednego dnia, a naprawdę, już nie pamiętam kiedy ostatni tak szybko przeczytałam książkę.
W książkach Rainbow Rowell lubię to, że akcja dzieje się nie zawsze w obecnych czasach. Tutaj mamy do czynienia z końcówką lat dziewięćdziesiątych i początkiem XXI wieku i myślę. Myślę, że to w pewien sposób wyróżnia książki Rowell i mi osobiście bardzo się to podoba. Autorka opisuje inne czasy w bardzo przystępny sposób, jednocześnie nie zapominając o detalach, które je charakteryzują. Poza tym, fajnie jest czasem poczytać coś innego, tym bardziej, że rok w którym rozpoczyna się akcja – 1998 – to rok mojego urodzenia.
W Załączniku poznajemy historie trzech osób – Lincolna, Beth i Jennifer. Każde z nich ma dwadzieścia osiem lat, ale ich życie wygląda zupełnie inaczej. Lincoln to mężczyzna – chociaż z początku książki nazwałabym go raczej chłopakiem – który przechodzi naprawdę dużą przemianę na kartach tej powieści. Jest singlem, który trochę za dużo czasu spędził na studiach, nie ma żadnego planu na życie i mieszka z matką, która nie potrafi pogodzić się z faktem, że jej syn jedt dorosły. Jest taką postacią, jaka kojarzy mi się z Rainbow Rowell. Nie zrozumcie mnie źle, po prostu nie znoszę męskich postaci tej autorki. Podobnie miałam z Neilem z Linii Serc. I z nim i z Lincolnem coś jest nie tak. Nie do końca wiem, jak to wytłumaczyć, bo chociaż obaj na koniec wychodzą pozytywnie i naprawdę możnaby stwierdzić, że są jednymi z tych idealnych facetów, to po prostu coś mnie od nich odpycha i mam nadzieję, że nigdy ostatecznie nie skończę z kimś o takim charakterze.
Beth i Jennifer, chociaż są najlepszymi przyjaciółkami, są jak ogień i woda. Całkowicie różne, ale chyba to właśnie przeciwieństwa się przyciągają. Pomimo to nie jestem w stanie stwierdzić, która z nich bardziej lubię. Jennifer jest mężatką, która za nic nie chce mieć dzieci, za to ma idealnego (dosłownie idealnego) faceta. Beth natomiast marzy o perfekcyjnym ślubie i dużej rodzinie, chociaż doskonale wie, że z jej obecnym partnerem nic z tego nie będzie. Myślę, że obie są trochę niedojrzałe w zachwycaniu się „fajnym facetem Beth”, czyli jej crushem, pracownikiem firmy, z którym boi się porozmawiać. Ich zachowanie w kwestii tego zauroczenia przypominało mi trochę moje zachowanie z gimnazjum, a przypominam, że Beth i Jennifer mają prawie trzydzieści lat!
Poza nimi mamy jeszcze cały szereg pobocznych bohaterów (bo chociaż Lincoln ciągle powtarzał, że nie ma przyjaciół, to miał ich całkiem sporo), którzy wnoszą mniej lub więcej do całej historii. Nie bardzo zrozumiałam wpływ Sam, byłej dziewczyny głównego bohatera, na jego życie. Szkoda, że Lincoln stracił tyle czasu na myślenie o niej i spora część książki była poświęcona jej osobie, bo jeśli o mnie chodzi to bez niej absolutnie nic by się nie zmieniło. Z pozostałych bohaterów, myślę że warto wspomnieć jedynie o Doris. Była ona starszą panią, z którą Lincoln jadał lunch i chyba nie sposób było jej nie polubić. Była urocza i uważam, że właśnie takich postaci jak ona potrzeba więcej w książkach. Wiecie, Doris to taka kochana babcia, która zawsze wie, kiedy masz problem i potrzebujesz pomocy.
Reasumując, jeśli szukacie książki na jeden wieczór, albo jako przerywnik od czegoś cięższego, Załącznik jest idealny. Jeżeli lubicie lekkie romanse, również myślę, że się Wam spodoba.

W ostatnim czasie dość dużo czytam, ale nie mam zbyt wiele czasu na pisanie recenzji. Takim sposobem mam ich sporo zaległych, ale postaram się je nadrobić, chociaż mam dość intensywny okres, więc niczego nie obiecuję! W każdym razie dziś zapraszam na recenzję 13 powodów. 


Autor: Jay Asher
Tytuł: 13 powodów 
Tytuł oryginalny: 13 reasons why
Wydawnictwo: REBIS
Liczba stron: 272
Tłumaczenie: Aleksandra Górska 
Rok wydania: 2017

Wszyscy wiedzą, że Hannah Baker jednak tylko mała grupa osób wie o trzynastu taśmach, które wcześniej nagrała. Podzieliła się na nich powodami, dla których podjęła tę decyzję.
13 powodów chciałam przeczytać odkąd obejrzałam serial na podstawie tej książki. Ekranizacja bardzo mi się podobała i miałam duże oczekiwania do książki. Teraz trochę żałuję, że nie przeczytałam książki najpierw, bo na pewno całkowicie inaczej bym ją odebrała. Patrząc przez pryzmat serialu, brakowało mi kilku rzeczy.
Bardzo dobrze i szybko mi się czytało tę książkę, lecz długo nie mogłam przyzwyczaić się do dwóch narracji. O ile narracja Hannah była znośna, tak na Claya wkurzała mnie jak mało co. Zdecydowanie zbyt dużo było bezsensownych wstawek i komentarzy z jego strony. Poza tym sposób, w jaki była prowadzona jego narracja wydawał mi się trochę niedojrzały. Poza tym zabrakło mi w książce punktu widzenia pozostałych osób z taśm. Chyba właśnie to najbardziej spodobało mi się w serialu, jak przedstawiono stopniowe niszczenie psychiki poszczególnych bohaterów. W książce osoby z pozostałych taśm były tylko epizodycznymi postaciami, nie poznaliśmy ich, a jedynie opinie Hannah o nich. Mam wrażenie, że w książce ogólnie zabrakło szczegółów. Autor dał nam trzynaście taśm, ale ciąg dalszy musieliśmy sobie dopowiedzieć. Właśnie tego mi brakło, odpowiedzi na pytania, które były zadane w książce.
Ludzie, którzy zapoznali się z historią Hannah Baker dzielą się na tych, którzy ubóstwiają książkę i twierdzą, że wiele ich nauczyła, oraz tych, którzy uważają, że gloryfikuje ona samobójstwo i bardzo ją krytykują. Ja jestem gdzieś pomiędzy, bo wartości, których miała mnie nauczyć, znałam dużo wcześniej, ale również nie uważam, by w jakikolwiek sposób pochwalała ona samobójstwo. Może to trochę ze względu na mój punkt widzenia, może ktoś inny, kto ma słabszą psychikę, albo ktoś młodszy mógłby uznać pomysł Hannah za godny powtórzenia, dlatego uważam, że jednak nie powinny tej książki czytać zbyt młode osoby. Dla mnie to była nawet lekka i przyjemna książka na dwa wieczory. Nie było to na pewno coś, co zapamiętam na długi czas, jednak ni żałuję, że poświęciłam czas na jej przeczytanie.

6/10

Hejka! Wiosna to był dla mnie czas powtórek do matury, czytania ostatnich szkolnych lektur, no i pisania tego nieszczęsnego egzaminy dojrzałości. Po tym wszystkim rozpoczęły się jednak najdłuższe wakacje mojego życia i myślę, że jakby zliczyć wszystkie książki, które przeczytałam w tym okresie, to nie jest aż tak źle (nie jest tragicznie, ale mogło być lepiej).

A więc pierwszą książką, jaką przeczytałam wiosną jest Tango Sławomira Mrożka. Tango jest ulubioną lekturą większości licealistów, głównie dlatego, że jest krótka, nawet śmieszna, i nie taka trudna do zrozumienia. Czy mi się podobała? Cóż, przeczytałam tę książkę w dwie godziny z przerwą na drzemkę i chyba nie ogarnęłam fenomenu tej książki. To znaczy, to nie tak, że mi się nie podobała, bo to rzeczywiście jedna z przyjemniej czytających się lektur, jednak zdecydowanie nie nazwałabym jej ulubioną.
Ulubionymi nazwałabym zdecydowanie dwie kolejne książki, które udało mi się przeczytać. Wiecie, nigdy nie sądziłam, że książki, które będę musiała przeczytać do szkoły tak bardzo mi się spodobają. Pierwszą z nich jest Rok 1984 Geogre'a Orwella. Ja już wcześniej słyszałam, że ta książka jest bardzo dobra, jednak nie sądziłam, że aż tak. Dawno nie czytałam książki z takim zafascynowaniem jak tę i jestem przekonana, że będę do niej nie raz wracać.
Druga pozycją, która zyskała miano mojej ulubionej lektury jest Dżuma Alberta Camus. Ta książka spodobała mi się od pierwszych stron, a historia w niej opisana na długo wryła się w moją pamięć. To, co najbardziej mi się w niej podobało, to chyba ten uniwersalizm. Każdy mógł utożsamić się z bohaterami, a swoje miasto mógł uznać za Oran. Obie te książki oceniłam 10/10, jednak to chyba jednak Dżuma w większym stopniu skradła moje serce (ale tylko odrobinkę).
Na tym skończyła się moja przygoda z lekturami szkolnymi. Potem chciałam sobie odpocząć od czytania, więc następną książkę skończyłam dopiero za jakiś czas. Było to Ślepnąc od Świateł Jakuba Żulczyka i to kolejna książka, którą pokochałam. Autor w opowieści o dilerze kokainy bardzo dobrze przedstawił realia nie tylko współczesnej Warszawy, ale i całego współczesnego świata. Drugi raz Żulczyk nie zawiódł mnie swoją twórczością i pokazał, że jednak warto czytać polskie książki (nie, żebym kiedyś sądziła inaczej).
Nie przeczytałam w życiu wielu kryminałów, ale Dzieci Gniewu zdecydowanie były z nich najlepsze. Zestawienie w jednej książce mrożącego krew w żyłach motywu masowego zabójstwa i realiów międzywojennego Berlina Paul Grossman idealnie przedstawił w tek książce. Wciągnęła mnie od pierwszych stron.
Ostatnią książką, którą przeczytałam tej pory był Złodziej Cieni, autorstwa Marca Levy. W tej krótkiej książeczce autor w bardzo subtelny i przyjemny sposób pokazał, jak ważne w życiu jest zauważanie nieszczęścia i bólu osób z naszego otoczenia.

Może nie przeczytałam zbyt wiele książek wiosną, ale nie mogę uznać tego zestawienia za nieudane. Wszystkie książki bardzo mi się podobały i jestem pewna, że na długo zostaną w mojej pamięci. W sumie w tym roku przeczytałam trzynaście książek, więc moje postanowienie o trzydziestu książkach w 2017 roku jak najbardziej jest realne.
Jeśli chodzi o lato, to mam kilka pozycji, które bardzo chciałabym przeczytać, ale niczego nie planuję, gdyż wątpię, żebym w najbliższym czasie znalazła dużo czasu na czytanie. Mam jednak nadzieję, że uda mi się przebrnąć przez te kilka książek, które są pierwsze w kolejce. Trzymajcie o to kciuki!

PS. Jeśli chcecie być na bieżąco z moimi postępami czytelniczymi, zapraszam do zaobserwowania mnie na LubimyCzytać

Oglądałam ostatnio film. Tak, to jest warte wspomnienia, bo ja nie oglądam filmów. Albo oglądam bardzo, bardzo rzadko. A tym bardziej tych popularnych filmów, które oglądają wszyscy. To, że obejrzałam ten film, o którym chcę sobie trochę popisać, wynikło z przypadku. Obejrzałam go z przyjaciółkami, oczekując ckliwej historii ze szczęśliwym zakończeniem. Cóż, to, co dostałam, zaskoczyło mnie totalnie.


Akcja filmu dzieje się w rzeczywistości, w której pary homoseksualne są normalnością, a te heteroseksualne są odbierane jako coś nienaturalnego. Główna bohaterka, Jude, jest w szczęśliwym związku, jest kapitanką drużyny baseballowej i wydawałoby się, że niczego więcej nie potrzebuje do pełnego szczęścia. Do czasu, aż poznaje Ryana na którego w dziwny sposób zaczyna zwracać szczególną uwagę. Ich historia miłosna nie jest jednak tak piękna, jak mogłaby się wydawać.

Zabrałam się za oglądanie Love is all you need?, bo zainteresował mnie motyw homoseksualizmu jako normalności. Sądziłam, że to po prostu fajny pomysł na film i chciałam poznać tę historię. Jednak zabieg ten nie miał na celu tylko przyciągnięcia odbiorców. Twórcy chcieli pokazać, jak duży jest problem nietolerancji w dzisiejszym świecie. Patrząc na kobietę i mężczyznę, kochających się, nie mamy żadnych negatywnych odczuć. Jednak gdy widzimy jak są prześladowani, nagle coś się w nas budzi. Dlaczego ktoś poniża ich tylko dlatego, że chcą być razem?
Właśnie to pokazuje Love is all you need. Jude i Ryan wydają się dla nas normalni, chociaż ludzie w ich świecie uważają inaczej. Kiedy widzimy, jak są szykanowani, mamy ochotę zareagować. I takie same odczucia powinnyśmy mieć, gdy ktoś poniża parę homoseksualną.
Wiecie, ja nie wymagam, żeby ludzie od razu się zmieniali, zaczęli chodzić na jakieś parady promujące społeczność LGBT, wywieszali tęczowe flagi w oknach. Naprawdę nie. Chcę tylko, aby otworzyli swoje umysły i nie stali w miejscu w stale rozwijającym się świecie.
Otworzyli umysły... Właśnie. Do tego również apeluje film. Aby nie zamykać się jedynie na znanych nam wartościach. Produkcja ta pokazuje bardzo dobitnie stosunek katolicyzmu do odmiennej orientacji. Wielebna wręcz namawia do prześladowania heteroseksualnych osób, manipuluje młodych ludzi, mówi, że nienawiść jest tym, czego oczekuje Bóg. Raczej wątpię, żeby nawet duchowny był aż tak wielkim homofobem jak Wielebna, ale przekaz jest oczywisty. Większość osób, które obrażają ludzi odmiennej orientacji na podstawie swojej wiary, kompletnie nie wie, czego Bóg rzeczywiście od nich oczekuje. Nie będę się dokładnie rozpisywać na ten temat, ale jeśli interesuje Was zależność katolicyzm, a homoseksualizm, bo tego możecie znaleźć dużo w internecie. Powiem tylko, że jedyne, czego Bóg rzeczywiście oczekuje jest miłość. Miłość bez względu na to, jaki ktoś jest.
"Miłość? Pomoc? Przecież w Piśmie Świętym jest napisane... "

Kilka dni temu na jednej z grup katolickich do których należę, pewna dziewczyna zadała pytanie: "Jak pomóc osobie, która chce zmienić płeć?". Wiecie jaka była odpowiedź? Jeden wielki hejt na nią. Komentarzy pod postem było prawie 400 i zdecydowana większość z nich były pokroju „Puknij się w głowę. ”, „Przestań wydziwiać”. Co najciekawsze, pisali to dorośli ludzie! Dorośli! Ludzie, którzy w wierze katolickiej żyli prawdopodobnie całe swoje życie, liczące czterdzieści, pięćdziesiąt lat. Ja naprawdę mam ochotę się puknąć w głowę, jak to widzę. A najlepiej uderzyć z całej siły. Bo nie mogę patrzeć na to, jak ktoś prosi o pomoc, a zostaje zdeptany i  zmieszany z błotem. Jestem w stanie zrozumieć pewien hejt na LGBT, jak ktoś z tejże społeczności rzeczywiście uważa, że jest lepszy, wywyższa się, albo próbuje zmusić innych do zaakceptowania ich. Okay. Ale gdy ktoś czuje się rzeczywiście zagubiony, bo to, co wyznaje i to, co czuje kompletnie się ze sobą nie zgadza i liczy na wsparcie... W głowie mi się to nie mieści.
Naprawdę brak mi słów. Jedyną rzeczą, której szczerze nienawidzę jest nienawiść.

To wszystko na dziś, bo trochę zaczyna mnie ponosić. Powiedzcie, co wy sądzicie na ten temat.

Muszę nauczyć się pisać recenzje od razu po przeczytaniu książki, bo zauważyłam, że im dłużej zwlekam, tym ciężej jest mi się zabrać za napisanie czegokolwiek. To chyba oczywiste, ale ja wciąż jestem początkująca. Tak czy inaczej, dziś (nareszcie!) zapraszam Was na recenzję Nieskończoności. 




Witamy w XXIII wieku, w świecie sztucznej inteligencji, w którym ludzie porozumiewają się za pomocą mózgołącza, w którym używanie pierwszej osoby liczby pojedynczej jest przejawem egoizmu, w którym ludzie wiążą się ze sobą jedynie w celu zapobiegnięcia wyginięciu gatunku ludzkiego. Język niemiecki jest językiem wymarłym i tylko nieliczni go znają. Jednym z nich jest dwudziestosześcioletni historyk Finn, który w ramach ważnego odkrycia musi przetłumaczyć pewien pamiętnik... pamiętnik należący do trzynastoletniej dziewczynki - Eliany - żyjącej dwa stulecia temu. Finn nawet nie zdaje sobie sprawy, jak wielki wpływ będzie miał na jego życie dziennik, prowadzony przez... dziecko.


Nie mam pojęcia, od czego zacząć. Ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Już dawno moje przyjaciółki polecały mi ją, a ja, nie wiedzieć czemu, nie mogłam się przekonać. Może dlatego, że wcześniej miałam kilka nieudanych zetknięć z motywem podróży w czasie, a nawet z samą serią Poza czasem, a może dlatego, że zazwyczaj do młodzieżówek muszę się długo przekonywać. Jeśli Was również coś powstrzymuje przed przeczytaniem tej książki, macie jakieś opory, już teraz Wam mówię: przeczytajcie ją. Oficjalnie dostała ode mnie miano najlepszej młodzieżówki.
W zasadzie wszystko, co będę dziś pisać, to będą tylko pozytywne rzeczy. Ciężko znaleźć cokolwiek, co w tej książce się nie udało. To, co jako pierwsze rzuciło mi się w oczy w tej książce książce, to styl, jakim jest pisana. Dziwna, trochę nietypowa narracja, brak pierwszej osoby liczby pojedynczej (naprawdę, w pierwszej części książki nie było jej niemalże wcale). Ciężko mi się było do niej przyzwyczaić, ale w końcu uznałam, że to naprawdę coś ciekawego, na pewno nie spotykamy się z tym na co dzień w książkach. Jednak narracja jest wyjątkowa nie tylko z tego jednego powodu. Autorka w pewnym momencie zrobiła coś, co sprawiło, że do końca zakochałam się w Nieskończoności. 

Losy Finna i Eliany czytałam z zapartym tchem tak naprawdę przez całą długość książki. Nie znudziłam się nawet na chwilę. Myślałam nad tym, co będzie dalej, nawet wtedy, kiedy akurat nie mogłam czytać, zarywałam nocki, ale było warto. Opowieść nie była jedynie ckliwym romansem, chociaż wątek miłosny również był cudownie przedstawiony. Chyba nikt przed panią Rahlens nie oddał charakteru zakochanego człowieka tak dobrze i realistycznie (a przynajmniej w tych książkach, które ja czytałam). Sam motyw podróży w czasie został dokładnie wyjaśniony i nie było to robione jedynie dla samego przemieszczania się w czasoprzestrzeni. Wszystko zostało dokładnie zaplanowane. Jednak historii tej nie zabrakło też humoru. Świetnie się bawiłam podróżując w czasie z Finnem.


A również bohaterowie dali się lubić. Przede wszystkim, byli ludźmi, a to chyba najważniejsze. Mam oczywiście na myśli, że nie byli jednolici, każdy z nich był wielobarwny. Autorka w genialny sposób przedstawiła to, jak Finn zmieniał się wraz z czasem, jak dojrzewał i jak powoli się zakochiwał. Z Elianą sprawa ma się trochę inaczej, bo poznajemy ją jako dziecko, potem obserwujemy jej nastoletnie lata, by wreszcie zobaczyć ją jako dorosłą kobietę. W każdym wieku jest ona trochę inna, to oczywiste, jednak nadal czujemy to, że jest to ta sama osoba. Autorka pozostawiła jej ten sam charakter, tylko po części ulegający zmianie. Moim zdaniem to nie lada sztuka. W powieści mamy również Rogde, przyjaciółkę i towarzyszkę Finna w jego podróżach. Rogde pozostawała dla mnie zagadką do ostatnich stron książki. Nie mogłam jej rozgryźć. Nie byłam pewna, czy jest jakimś zagrożeniem w relacji głównych bohaterów i przez to czułam do niej lekki dystans.
Właściwie jedyną rzeczą, której mi tu zabrakło, to bardziej szczegółowy opis Mrocznej Zimy, czyli okresu, który trwał w drugiej połowie XXI wieku i który sprawił, że większość europejskich języków wymarła. Nie wiemy o niej jednak niemalże nic. chciałabym się dowiedzieć, czym w istocie była (a wcale bym się nie obraziła, gdyby autorka napisała książkę, której akcja działaby się w tych czasach).


Wiecie co? Tak naprawdę, słysząc Nieskończoność, na myśl przychodzą mi tylko kolejne synonimy słów genialna i cudowna. Wywołała we mnie jedynie pozytywne emocje i jestem pewna, że będę do niej nie raz wracać.

9/10

Chyba odpuszczę sobie robienie planów czytelniczych, bo jak dotąd niezbyt mi to wychodziło i wątpię, żeby nagle zaczęło. Nie chcę zmuszać się do czytania książek, które chciałam przeczytać w trakcie pisania postu o planach, bo jak wiecie, kobieta zmienną jest i potem nie zawsze mam na nie ochotę.
Tej zimy przeczytałam nawet sporo, przynajmniej jak na mnie i więcej niż jesienią, co jest i nie jest dla mnie zaskoczeniem. Z jednej strony miałam sporo wolnego w zimie (przerwa świąteczna, ferie), ale z drugiej nauki miałam dużo więcej i wcale nie miałam wrażenia, jakbym czytała więcej. Tak czy inaczej, statystyki nie kłamią.
Zacznijmy więc podsumowanie!

Pierwszą książką, którą przeczytałam był Świąteczny sweter. Jeśli czytaliście mój wpis na temat tej książki, wiecie, jak wielkie wrażenie na mnie wywarła. Zakochałam się w niej i jestem przekonana, że będę do niej wracać, szczególnie w okresie świątecznym. Gdybym miała zrobić listę książek, które, według mnie, powinien przeczytać każdy (to nie jest taki głupi pomysł, może zrobię taki wpis kiedyś, co o tym myślicie?), Świąteczny sweter na pewno by się tam znalazł. Serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią przyjemne, klimatyczne historie z morałem.

W przerwie świątecznej przeczytałam także Inny świat Gustawa Herlinga- Grudzińskiego. Była to moja lektura i bardzo się z tego cieszę, bo inaczej na pewno bym jej nie przeczytała. Ta książka nie była lekka, ale mimo tego bardzo mi się podobała.

Pierwszą książką w Nowym Roku był kryminał Agaty Christie Morderstwo w Boże Narodzenie, czyli kolejna książka, której akcja dzieje się w czasie świąt, chociaż o zupełnie innej tematyce. Jak można się domyśleć, chodziło tu o zbrodnię popełnioną w Boże Narodzenie . Był to mój pierwszy kryminał w życiu i na pewno nie ostatni. Christie zainteresowała mnie tak, że od razu miałam ochotę przeczytać jakąś inną jej książkę. Żałuję, że akurat żadnej nie miałam pod ręką.

Potem wzięłam się za Uratuj mnie  Anny Bellon i, przysięgam, gorszej książki w życiu nie czytałam (pobiła nawet Bardzo białą wronę, która rok po przeczytaniu nadal wywołuje u mnie tylko negatywne emocje). Miałam nadzieję, że te wszystkie negatywne opinie o tej książce nie są prawdziwe, uparłam się, że wyrobię sobie własną, i cóż... wyrobiłam. Opinię najgorszej książki 2017 roku, a jest dopiero marzec. Nie wiem, jak słaba musiałaby być książka, żeby była gorsza od tej.

Następną książką, którą udało mi się przeczytać był Instytut Jakuba Żulczyka. Moja przygoda z tą książką wygląda tak, że wypożyczyłam ją z biblioteki i... zapomniałam o niej. Przypomniałam sobie w momencie, gdy przyszło mi powiadomienie, że za kilka dni muszę oddać. Chciałam po prostu oddać ją, nie przeczytawszy wcześniej, ale coś mnie skłoniło do tego, by poznać chociaż fragment. Nie żałuję, że to zrobiłam, bo Instytut był wywarł na mnie ogromne wrażenie. Powiem wam, że coraz bardziej zaczynam przekonywać się do polskiej twórczości.

Następnie przeczytałam książkę pt. Mężczyźni z różowym trójkątem. Jest to świadectwo więźnia jednego z nazistowskich obozów koncentracyjnych. Opowiada on o tym, jak podczas wojny traktowani byli homoseksualiści. Przyznam się bez bicia, że czytałam tę książkę stricte pod maturę. Ja nie przepadam za tematyką wojenną, raczej mnie ona męczy (jak i w ogóle wszystkie książki historyczne), jednak nie żałuję, że Mężczyźni z różowym trójkątem wpadli w moje ręce. Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy i poznałam kilka fajnych wątków, których będę mogła użyć na maturze.

Ostatnią książką było Mleko i miód od Rupi Kaur. Tomik wierszy, w którym totalnie się zakochałam. Autorka tych krótkich wierszy przedstawiła siebie w cudowny sposób, trafiając tym samym do tysięcy młodych dziewczyn (i nie tylko) na całym świecie. Cóż, do mnie też trafiła, i to jak!

Nawet nie zauważyłam, gdy minęła cała zima, naprawdę! Dzisiaj koleżanka przypomniała mi, że jutro jest Pierwszy Dzień Wiosny (i Dzień Wagarowicza) i byłam bardzo zaskoczona. Marzec już się kończy, a to oznacza, że matura coraz bliżej. Podejrzewam więc, że najbliższy okres nie będzie zbyt wydajny pod względem czytelniczym, bo wiecie, nauka (a może właśnie będzie jeszcze bardziej wydajny, bo to chyba oczywiste, że kiedy człowiek musi się uczyć, nagle znajduje całą masę innych zajęć)

Nigdy nie interesowałam się poezją, a na pewno nie w jakiś szczególny sposób. Owszem, często podobały mi się wiersze, które omawialiśmy na języku polskim, ale nigdy z własnej woli nie przeczytałam żadnego, ot tak, dla własnej przyjemności. Do momentu, jak pewnego dnia zalała mnie ogromna fala zachwytu nad Mlekiem i miodem autorstwa Rupi Kaur. Pomyślałam, że to może być coś ciekawego, a skoro tyle osób chwali, to poczytam o tej książce więcej. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że mam do czynienia z tomikiem poezji. To znaczy, wiecie, dlaczego cała masa współczesnej młodzieży miałaby się zainteresować poezją? POEZJĄ, która do tej pory kojarzyła im się głównie z nauką? Byłam bardzo zaskoczona. Na tyle, że sama postanowiłam zobaczyć, o co chodzi i czy ten cały szum na tę książkę jest wytłumaczalny.

Miałam mieszane myśli, bo z doświadczenia wiem, że to, co czytają wszyscy nie zawsze jest dobre. Jednak, gdy koleżanka (zapraszam na pięknego bookstagrama Izy) zaproponowała, że pożyczy mi tę książkę (to znaczy nie będę musiała wydawać pieniędzy na coś, czego nie jestem pewna), nie wahałam się. Pożyczyłam Mleko i miód w piątek i w piątek kończyłam je czytać. Nie chciałam przebrnąć przez ten tomik tak szybko. Miałam wrażenie, że jak przeczytam go wolniej to lepiej odbiorę jego sens. W tym przypadku nie potrzebowałam jednak czasu. Zbiór wierszy Rupi Kaur dotarł do mnie tak mocno, jak tylko mógł. Może nie nie wszystkich wierszach byłam w stanie utożsamić się z autorką (chociaż wątpię, by była taka osoba), ale to, w jaki sposób poetka wyraziła siebie, totalnie mnie zaczarowało.
Jak to powiedział Robert z bloga Czytanie Moim Tlenem, ta książka to proces. Proces życia Rupi Kaur, która z pełnej lęku dziewczynki, stała się silną, niezależną kobietą. Taką, która pomimo swojego pochodzenia, płci, wyróżniającego się wyglądu nie czuje się gorsza.



Ktoś kiedyś powiedział, że w życiu chodzi o to, żeby w odpowiedni sposób opowiedzieć siebie. Przedstawić swoje życie i swoją osobę w taki sposób, żeby był on typowo twój. Żeby i on był częścią ciebie. Rupi Kaur się to udało. Mleko i miód to cała ona. To, że nawet ilustracje do niej narysowała sama tylko dodaje charakteru tej książce. Cała ta książka jest dla mnie sztuką, jest bardziej jak zbiór obrazów z komentarzami autora. Oddaje ona psychikę autorki w zupełności. To, jak się zmieniała i to, jakie rany w niej pozostały, a które się zagoiły. Jest swego rodzaju autobiografią dwudziestoczteroletniej  dziewczyny, która pomimo młodego wieku przeżyła więcej niż niejedna starsza osoba.



Wcale się nie dziwię, że Mleko i miód zauroczyło tyle osób, bo sama się zakochałam w tym tomiku. Przedstawił to, czego czasem sama nie potrafiłam wyrazić słowami, powiedział mi o mojej wartości i wycisnął ze mnie wszelkie negatywne emocje. Miałam ochotę cytować poszczególne wiersze mojej rodzinie, znajomym i zresztą to robiłam. Każdy z mojego najbliższego otoczenia dostał chociaż jeden.
To niesamowite, jak jedna osoba potrafiła dotrzeć do serc miliona ludzi na całym świecie. Jak osoba, która nigdy nigdy mnie nie spotkała, potrafiła przedstawić to, co czuję. Nadal mnie to zadziwia.

Wiecie co, chciałam się wypowiedzieć na pewien temat dotyczący Harry'ego Pottera już dawno, tylko nie bardzo miałam gdzie. Teraz mam bloga, a dziś są walentynki, więc to idealny moment by wypowiedzieć, jak to właściwie jest ze mną i wszystkimi shippami z serii J.K.Rowling.
Dla mnie są tylko dwa prawdziwe shippy i nigdy nie powiem dobrego słowa o żadnych innych.

Harry + Ginny = Hinny 

Ron + Hermiona = Romione

Kolejny raz wzięłam w book tourze, tym razem u Zaczytanej Wiedźmy. Gdybyście chcieli się dowiedzieć, o co chodzi, zapraszam na bloga Wiedźmy, lub do mojego poprzedniego postu.
A tymczasem zapraszam do przeczytania recenzji Uratuj mnie Anny Bellon.






Maia, po śmierci brata, zamyka się na świat. Traci kontakt ze znajomymi. Wszystkich odrzuca, więc oni również szybko rezygnują z jakichkolwiek prób porozumienia się z nią. Jedynie Kayler, nowy uczeń, który nic nie wie o reputacji Mai, stara się do niej jakoś dotrzeć. Zresztą jego przeszłość również nie była zbyt kolorowa.
Przeczytałam tę książkę z czystej ciekawości. Kojarzyłam Annę Bellon z Wattpada, na którym sama tworzę, także wiecie – wydanie książki, która była pisana na tym portalu to taki mały sukces naws wszystkich. Nie spodziewałam się kokosów, bo słyszałam o niej raczej negatywne opinie, ale chciałam się przekonać sama, zanim ocenię. Czy zostałam pozytywnie zaskoczona? Moje pierwsze wrażenie było bardzo negatywne, żeby nie powiedzieć koszmarne. Miałam wrażenie, jakbym czytała to, co czytałam już miliony razy. Szara myszka, która mimo wszystko ma cięty język, albo bohater, który wielokrotnie zmieniał szkołę? To byłoby w porządku, gdyby tę książkę napisała trzynastolatka, która nie ma rozeznania co było, a czego jeszcze nie. Na pewno nie jest to okay, gdy autorką jest dwudziestojednoletnia dziewczyna, która zapewne „siedzi” w podobnych klimatach od dawna. I możecie mi teraz zarzucić, że dwadzieścia jeden lat to nie jest dużo, że dziewczyna jest niedoświadczona, że powinnam ocenić ją łagodniej, bo to jej debiut, ale na Wattpadzie znajdziecie wiele dojrzalszych i mniej schematycznym powieści od młodszych autorów niż Anna Bellon.
Wracając do fabuły: przez pierwszą połowę męczyłam się niemiłosiernie. Te wszystkie typowe rzeczy tak bardzo mnie męczyły, że miałam ochotę odłożyć książkę i nigdy więcej do niej nie wracać. Poniekąd cieszę się, że tego nie zrobiłam, bo druga połowa była odrobinę lepsza. Odrobinę. Pomijając to, że narratorzy przez kilka rozdziałów w jednej chwili kłócili się, a w drugiej kochali, zwracali się do czytelnika (w sensie, tylko w kilku rozdziałach, w reszcie tego nie było), to, że niektórzy bohaterowie byli przedstawiani dwoma różnymi imionami, a niektórzy w ogóle, no i tą schematyczność, było w miarę znośnie.
Pozwólcie, że zatrzymam się chwilę na tych bohaterach. Tak, jak Maia i Kayler byli przedstawieni nawet dobrze, tak o jakimkolwiek opisie pozostałych autorka chyba zupełnie zapomniała. Przez pół książki myślałam, że Mad i Charlie to dwie inne osoby, chociaż mieliśmy do czynienia z jednym Charlie'm Maddoxem. Obydwoje z głównych bohaterów pozornie nie mieli przyjaciół, aż nagle pojawiają się Fay i Blake. Kim oni byli, a zwłaszcza ten ostatni, nie mam pojęcia. Sami Maia i Kayler byli kreowani na outsiderkę z fajnymi odzywkami i kolesia, który ma zostać książkowym crushem każdej czytelniczki i to wyszło Annie Bellon dobrze. Chociaż szkoda, że byli oni tak bardzo jednowymiarowi.
Nie mogę nie wspomnieć o fascynacji muzyką i książkami. Tych dwóch rzeczy nie można nie zauważyć. Muzyki szczególnie. Głównie dlatego, że narracja była przeplatana tekstami piosenek PO ANGIELSKU. To już dla mnie kompletny hit. Autorka zapomniała, że to, że akcja jej książki dzieje się w stanach, nie oznacza, że każdy czytelnik zna angielski, tym bardziej, że watpię, by książka kiedykolwiek przekroczyła granice naszego kraju (i mam nadzieję, że to się nie stanie, bo nie chcę, żeby Polska była kojarzona z czymś tak słabym). Co do książek, odczuwalna jest bardzo mocna inspiracja książkami Colleen Hoover. Ba! Autorka sama wspomina o książkach tej autorki.
Plus dla Anny Bellon, że nie rzuciła w czytelnika na koniec pikantną sceną łóżkową.

Człowiek tak już ma, że jak zrobi sobie przerwę, to potem ciężko jest mu się zabrać za to z powrotem. Ostatni post na blogu był jeszcze w starym roku. Naprawdę się cieszę, że wzięłam udział w tym Book Tourze, bo w innym wypadku nie wiem, czy miałabym motywację, by coś dodać.
Ale do rzeczy: o co chodzi z tym Book Tourem?
Jak sama nazwa mówi Book Tour to książka w drodze. Polega na tym, że gdy jedna osoba przeczyta, wysyła kolejnej. Mi osobiście bardzo podoba się ten pomysł - można przeczytać książkę właściwie za darmo.
Organizatorką tej konkretnej akcji jest Agniaszka z bloga https://lifestylebyagnieszka.blogspot.com .
Jeśli sami chętnie wzięlibyście udział w tym Book Tourze, by przeczytać książkę Agaty Christie, nadal możecie się zgłosić TUTAJ.

Zanim przejdę do recenzji, muszę się wam do czegoś przyznać. Nigdy wcześniej nie czytałam żadnego kryminału. Jednym z moich czytelniczych postanowień noworocznych, było poznać właśnie ten gatunek, lecz nie sądziłam, że uda mi się to zrobić tak szybko.
Zapraszam więc do recenzji pierwszego przeczytanego przeze mnie kryminału!



Na samym początku powiem, że jeśli, tak jak ja, nie macie zbyt dużego doświadczenia z kryminałami, ta książka jest idealna, by rozpocząć swoją przygodę z nimi. Dlaczego? Otóż Agata Christie nie napisała w niej chociażby jednego słowa, które byłoby zbędne. Książka od początku do końca prowadziła do jednego. Nie znalazłam tutaj chociażby jednego akapitu lania wody, przeciągania akcji. Wszystko było konkretne, przez co nie nudziłam się nawet przez moment.
Pod żadnym pozorem nie można zarzucić autorce braku pomysłowości. To, jak rozwiązała zagadkę było bardzo zaskakujące, ale to nic w porównaniu z tym, w jak niesamowity sposób zbudowała akcję tej książki. Sama w pewnym momencie byłam pewna, że zgadłam, o co chodzi w tym wszystkim, a ostatecznie okazało się, że chodzi o coś zupełnie innego. A w czasie rozwoju wydarzeń chyba nie było osoby, której nie podejrzewałabym chociaż przez moment.
Jeśli chodzi o bohaterów, to wszyscy byli tak samo wyrafinowani i chcieli ochronić tylko siebie i swój honor. Naprawdę chciałabym powiedzieć o nich coś więcej, ale nie jestem pewna, czy bym potrafiła. George, Alfred i David to praktycznie kopie, chociaż każdy z nich zarzeka się, że to nie prawda. Jednak wszyscy są tak samo pazerni. To samo można zresztą powiedzieć o ich żonach- patrzyły jedynie na dobro swoje i swoich mężów. Harry jest jedynym bratem, którego w jakiś sposób polubiłam, chociaż to chyba za mocne słowo. Przynajmniej nie był sztywniakiem. Stephen i Pilar - naprawdę nie wiem, co mogę o nich powiedzieć. Może i dziewczyna była dość przyjemną postacią, podobnie jak młody Farr, a ich postacie były kluczowe w odnalezieniu sprawcy, a jednak nie wiem, jakimi cechami mogłabym ich opisać. O Herkulesie Poirocie nie muszę chyba za wiele mówić. Chyba każdy kiedykolwiek słyszał to nazwisko. A jeśli nie, jest on detektywem - geniuszem. Rozwiąże każdą zagadkę, chociażby najbardziej nietypową. Chociaż myślę, że każda zagadka w książkach Christie jest nietypowa.
Podsumowując, Morderstwo w Boże Narodzenie czytało mi się szybko i bardzo przyjemnie. Książka mi się podobała i jestem pewna, że sięgnę po jeszcze niejeden kryminał Agaty Christie.

7/10

Jeszcze raz zachęcam do wzięcia udziału w Book Tourze u Agnieszki!