Lincoln nie znosi swojej pracy. Jest nudna i bezsensowna. Polega ona na czytaniu cudzych e-maili, wysyłanych z służbowych komputerów i weryfikowanie, czy nie ma w nich nieodpowiednich treści. Im dłużej jednak czyta korespondencję dwóch kobiet, coraz trudniej jest mu przestać to robić. Beth i Jennifer, pomimo, że nie poznał ich osobiście, stają mu się bardzo bliskie. Czy można się w kimś zakochać od pierwszego wejrzenia? Albo nawet zanim będziemy wiedzieć, jak druga osoba wygląda?

Sięgnęłam po Załącznik, bo potrzebowałam czegoś na rozluźnienie, co przeczytam szybko i po czym będę mogła czytać coś bardziej wymagającego. Wiecie, miał być dla mnie przerywnikiem i wlasnie taką rolę spełnił. Rainbow Rowell ma tak lekki i przyjemny styl, że wcale nie muszę się wysilać, by go przyjmować. Jej książki czyta mi się bardzo płynnie i właściwie ciężko mi się od nich oderwać. Załącznik przeczytałam w ciągu jednego dnia, a naprawdę, już nie pamiętam kiedy ostatni tak szybko przeczytałam książkę.
W książkach Rainbow Rowell lubię to, że akcja dzieje się nie zawsze w obecnych czasach. Tutaj mamy do czynienia z końcówką lat dziewięćdziesiątych i początkiem XXI wieku i myślę. Myślę, że to w pewien sposób wyróżnia książki Rowell i mi osobiście bardzo się to podoba. Autorka opisuje inne czasy w bardzo przystępny sposób, jednocześnie nie zapominając o detalach, które je charakteryzują. Poza tym, fajnie jest czasem poczytać coś innego, tym bardziej, że rok w którym rozpoczyna się akcja – 1998 – to rok mojego urodzenia.
W Załączniku poznajemy historie trzech osób – Lincolna, Beth i Jennifer. Każde z nich ma dwadzieścia osiem lat, ale ich życie wygląda zupełnie inaczej. Lincoln to mężczyzna – chociaż z początku książki nazwałabym go raczej chłopakiem – który przechodzi naprawdę dużą przemianę na kartach tej powieści. Jest singlem, który trochę za dużo czasu spędził na studiach, nie ma żadnego planu na życie i mieszka z matką, która nie potrafi pogodzić się z faktem, że jej syn jedt dorosły. Jest taką postacią, jaka kojarzy mi się z Rainbow Rowell. Nie zrozumcie mnie źle, po prostu nie znoszę męskich postaci tej autorki. Podobnie miałam z Neilem z Linii Serc. I z nim i z Lincolnem coś jest nie tak. Nie do końca wiem, jak to wytłumaczyć, bo chociaż obaj na koniec wychodzą pozytywnie i naprawdę możnaby stwierdzić, że są jednymi z tych idealnych facetów, to po prostu coś mnie od nich odpycha i mam nadzieję, że nigdy ostatecznie nie skończę z kimś o takim charakterze.
Beth i Jennifer, chociaż są najlepszymi przyjaciółkami, są jak ogień i woda. Całkowicie różne, ale chyba to właśnie przeciwieństwa się przyciągają. Pomimo to nie jestem w stanie stwierdzić, która z nich bardziej lubię. Jennifer jest mężatką, która za nic nie chce mieć dzieci, za to ma idealnego (dosłownie idealnego) faceta. Beth natomiast marzy o perfekcyjnym ślubie i dużej rodzinie, chociaż doskonale wie, że z jej obecnym partnerem nic z tego nie będzie. Myślę, że obie są trochę niedojrzałe w zachwycaniu się „fajnym facetem Beth”, czyli jej crushem, pracownikiem firmy, z którym boi się porozmawiać. Ich zachowanie w kwestii tego zauroczenia przypominało mi trochę moje zachowanie z gimnazjum, a przypominam, że Beth i Jennifer mają prawie trzydzieści lat!
Poza nimi mamy jeszcze cały szereg pobocznych bohaterów (bo chociaż Lincoln ciągle powtarzał, że nie ma przyjaciół, to miał ich całkiem sporo), którzy wnoszą mniej lub więcej do całej historii. Nie bardzo zrozumiałam wpływ Sam, byłej dziewczyny głównego bohatera, na jego życie. Szkoda, że Lincoln stracił tyle czasu na myślenie o niej i spora część książki była poświęcona jej osobie, bo jeśli o mnie chodzi to bez niej absolutnie nic by się nie zmieniło. Z pozostałych bohaterów, myślę że warto wspomnieć jedynie o Doris. Była ona starszą panią, z którą Lincoln jadał lunch i chyba nie sposób było jej nie polubić. Była urocza i uważam, że właśnie takich postaci jak ona potrzeba więcej w książkach. Wiecie, Doris to taka kochana babcia, która zawsze wie, kiedy masz problem i potrzebujesz pomocy.
Reasumując, jeśli szukacie książki na jeden wieczór, albo jako przerywnik od czegoś cięższego, Załącznik jest idealny. Jeżeli lubicie lekkie romanse, również myślę, że się Wam spodoba.

W ostatnim czasie dość dużo czytam, ale nie mam zbyt wiele czasu na pisanie recenzji. Takim sposobem mam ich sporo zaległych, ale postaram się je nadrobić, chociaż mam dość intensywny okres, więc niczego nie obiecuję! W każdym razie dziś zapraszam na recenzję 13 powodów. 


Autor: Jay Asher
Tytuł: 13 powodów 
Tytuł oryginalny: 13 reasons why
Wydawnictwo: REBIS
Liczba stron: 272
Tłumaczenie: Aleksandra Górska 
Rok wydania: 2017

Wszyscy wiedzą, że Hannah Baker jednak tylko mała grupa osób wie o trzynastu taśmach, które wcześniej nagrała. Podzieliła się na nich powodami, dla których podjęła tę decyzję.
13 powodów chciałam przeczytać odkąd obejrzałam serial na podstawie tej książki. Ekranizacja bardzo mi się podobała i miałam duże oczekiwania do książki. Teraz trochę żałuję, że nie przeczytałam książki najpierw, bo na pewno całkowicie inaczej bym ją odebrała. Patrząc przez pryzmat serialu, brakowało mi kilku rzeczy.
Bardzo dobrze i szybko mi się czytało tę książkę, lecz długo nie mogłam przyzwyczaić się do dwóch narracji. O ile narracja Hannah była znośna, tak na Claya wkurzała mnie jak mało co. Zdecydowanie zbyt dużo było bezsensownych wstawek i komentarzy z jego strony. Poza tym sposób, w jaki była prowadzona jego narracja wydawał mi się trochę niedojrzały. Poza tym zabrakło mi w książce punktu widzenia pozostałych osób z taśm. Chyba właśnie to najbardziej spodobało mi się w serialu, jak przedstawiono stopniowe niszczenie psychiki poszczególnych bohaterów. W książce osoby z pozostałych taśm były tylko epizodycznymi postaciami, nie poznaliśmy ich, a jedynie opinie Hannah o nich. Mam wrażenie, że w książce ogólnie zabrakło szczegółów. Autor dał nam trzynaście taśm, ale ciąg dalszy musieliśmy sobie dopowiedzieć. Właśnie tego mi brakło, odpowiedzi na pytania, które były zadane w książce.
Ludzie, którzy zapoznali się z historią Hannah Baker dzielą się na tych, którzy ubóstwiają książkę i twierdzą, że wiele ich nauczyła, oraz tych, którzy uważają, że gloryfikuje ona samobójstwo i bardzo ją krytykują. Ja jestem gdzieś pomiędzy, bo wartości, których miała mnie nauczyć, znałam dużo wcześniej, ale również nie uważam, by w jakikolwiek sposób pochwalała ona samobójstwo. Może to trochę ze względu na mój punkt widzenia, może ktoś inny, kto ma słabszą psychikę, albo ktoś młodszy mógłby uznać pomysł Hannah za godny powtórzenia, dlatego uważam, że jednak nie powinny tej książki czytać zbyt młode osoby. Dla mnie to była nawet lekka i przyjemna książka na dwa wieczory. Nie było to na pewno coś, co zapamiętam na długi czas, jednak ni żałuję, że poświęciłam czas na jej przeczytanie.

6/10