< Nutka której warto posłuchać podczas czytania artykułu >
       Witajcie!
 Jak tam wasze postanowienia na ten kończący się rok 2016? Spełniły się? Ambitne plany zostały zrealizowane z rozmachem? Napisaliście serię opowiadań, książkę albo może przeczytaliście kilkadziesiąt pozycji  i to w dodatku dzieł z tak zwanej " wyższej półki "?
Jeśli tak to szczerze gratuluję i z nieskrywanym zachwytem podziwiam!
Czy są jednak wśród was tacy, którzy nic z tego nie dokonali? Ja zaliczam się właśnie do tego grona. Otóż szczerze powiedziawszy to nie miałem żadnych planów. Ot, totalny chillout, do wszystkiego podszedłem ze spokojem i wiecie co? Nie spodobało Mi się to... Przeczytałem niewiele pozycji ( bo kilkanaście ), pisałem również mniej aniżeli chciałem ( a samo chcenie nic nie da... ).
No ale dobrze przejdźmy do rzeczy.
Chciałbym przedstawić trzy najlepsze książki ( oczywiście oceny są subiektywne ) jakie udało mi się przeczytać w tym roku.

#3 " Wołanie Kukułki " Robert Galbraith aka * J.K. Rowling *
                                                                       
     To bardzo sprawny kryminał i mimo, że oparty na dość typowym schemacie to jako całość zaskakuje i mówiąc potocznie po prostu " wciąga " fabularnie w swoją wielowarstwowość.
Śledzimy tutaj losy Cormorana Strike'a, postaci nietuzinkowej i świetnie skonstruowanej z jak to mówią " barwną przeszłością " aczkolwiek jednocześnie tajemniczą i niezbyt przyjemną przez co postać jest dosyć ciężka psychicznie i tak też odbieramy cały świat przedstawiony w powieści.
Osobiście bardzo lubię akcję osadzoną w Wielkiej Brytanii, tu także się to sprawdza, gdyż opisy są zadowalające i napełniają wyobraźnię subtelnymi, dokładnymi nieco mrocznymi obrazami wielkiego miasta. Mamy tutaj przenikanie się dwóch światów, zwykłego codziennego życia przeciętnego obywatela ze światem wielkim elit. Wszystko przez śmierć pewnej supermodelki o imieniu Lula.
Wszystko wydaje się na pozór banalne, ale dzięki niebiosom najjaśniejszym książkę tę napisała sama J.K. Rowling więc wszystko jest wspaniale dopasowane i spakowane w złote pudełko w którym czeka na nas niesamowicie miła niespodzianka!
                                                                         

Nie... zaraz zaraz...czy aby na pewno?
To co mogę wam zagwarantować... na pewno nie będziecie się bać ( to znaczy jestem tego pewien w 95 procentach ), ale będziecie oczarowani. Fabuła bowiem tak jak to najczęściej ( bo nad czym ostatnio coraz częściej ubolewam - nie zawsze ) u mistrza bywa jest zbudowana z ogromną dokładnością i wnikliwością. To perfekcjonista. Jestem tego pewien, gdyż naprawdę ciężko zbudować tak rozległy świat, tak bogatą opowieść na takim skrawku ziemi jakim jest wyspa Duma Key ( brzmi złowrogo? ). Dostajemy jednorękiego malarza, który kiedyś... w poprzednim życiu jak to nie raz i nie dwa określa, miał obie ręce, mieszkał w dużym mieście i prowadził dobry biznes przynoszący wcale nie złe zyski. Jednak traf chciał, iż uległ wypadkowi, stracił żonę i żeby powrócić do choć połowicznej stabilności psychicznej wyjeżdża do dużego domu na prawie bezludnej wyspie.
                                                                         
                                                                                 
( Tutaj rozniosę jakże ciekawą wieść, iż podobno Dali jakiś czas na tej wyspie mieszkał -> oczywiście z przymrużeniem oka ). Tak więc obrazy są dziwne.
                                                                           
                                                                         
P.S. 2. Uważajcie na skojarzenia związane z serialem " Zagubieni ". Ja nie mogłem się od nich momentami odpędzić.

#1 " Uległość " Michel Houellebecq
Nie jestem w żadnym wypadku rasistą. Ani na tle rasowym, ani biologicznym, ani religijnym itp.
Myślę, że kwestia islamizacji Europy jest tak naprawdę nie państwowa, a indywidualna, zależna od postawy każdego z nas i w efekcie społeczna.
Mimo wszystko nie chcę jednak prawić o polityce a o książce. Otóż skończyłem ją... dziś. Rano. Zacząłem zaś wczoraj późnym wieczorem ( zasnąłem podczas lektury, ale to była czwarta nad ranem, a wstałem o siódmej tylko po to, by książkę jak najszybciej skończyć ). Jest jak to najprościej wyrazić... dojrzała.
Skupiamy się tu nie tyle na tym, że jest rok 2022 i wybory we Francji wygrywa Bractwo Muzułmańskie co wiąże się z szeregiem zmian, ale na postaci jednego człowieka. Francoisa wykładowce literatury na Sorbonie, który jest znawcą prozy Huysmansa.
Jest szanowany w swoim środowisku. Dobrze zarabia. Lubi alkohol i piękne kobiety oraz spokój.
                                                                           
Polecam.

Cóż... czas zakończyć me rozważania.
                                                                           

A Wy...? :)

"Bóg nie sprawdza obecności w niedzielę (...) Bóg sprawdza obecność każdego dnia"

"– Nienawidzę cię – powiedziałem cicho.
– Kocham cię – odszepnął głos"

"Czasem najtrudniejsza część podróży to uwierzyć, że jesteś jej wart"

 9/10

ULUBIENIEC TYGODNIA

W tym świątecznym czasie polecam Wam kolędy w wykonaniu Studia Accantus!

Śnieg, czyli książka, którą pokochałeś, ale potem jednak nie dokończyłeś

Bałwan, czyli książka, którą może przeczytać cała rodzina

Święta, czyli książka, która sprawia, że jesteś szczęśliwy

Mikołaj, czyli książka, którą chciałbyś dostać pod choinkę

Śnieżka, czyli książka, która złamała ci serce

Sanki, czyli książka, którą pokochałam w dzieciństwie

Mróz, czyli książka, którą cię zawiodła

Miałam wielkie nadzieje odnośnie trzeciej części Klątwy Tygrysa, bo dwie poprzednie części mnie zachwyciły. Wyprawa była jednak nudna, przewidywalna. Bardzo się na niej zawiodłam.

Jakie książki wy przypasowalibyście do tych kategorii? Zgadzacie się w którejś ze mną?

ULUBIENIEC TYGODNIA

Już od kilku dni towarzyszy mi ta świąteczna piosenka w wykonaniu Pentatonix i mam wrażenie, że to właśnie z nią będę kojarzyć tegoroczne święta.

Patrząc za okno chyba każdy może zauważyć, że jesień dobiega powoli końca. A szkoda, bo w tym roku, tą pora nie była aż tak zła. Ale nie przejmujmy się tym zbytnio, zima też będzie super.
Jeśli chodzi o czytanie, jestem z siebie bardzo dumna.

PODSUMOWANIE 

Jestem w trakcie:

ZIMOWE PLANY

Świąteczny sweter

Jest to książka, którą kupiłam w czerwcu z myślą o lekturze na święta. Przez pół roku kusiła mnie, stając na półce, ale teraz wreszcie nadszedł ten czas!

Wszystko, co lśni

Miałam już dwa podejścia do tej książki. To nie tak, że mi się nie podobała, wręcz przeciwnie- była świetna. Jej grubość jednak mnie trochę przerażała, nie mogłam jej nigdzie zabrać, a ja kocham czytać poza domem. Teraz jednak będę miała dużo czasu, bo przed nami święta, a potem ferie zimowe, więc mam nadzieję, że wreszcie uda mi się ją skończyć.

Opowieści z Narnii

Chciałabym przeczytać wszystkie części, które jeszcze mi zostały, czyli te od czwartej do siódmej. Mam nadzieję, że znajdę na to czas!

 Ślady

O mały włos zapomniałabym o tej książce! Czekałam na nią już od dawna, a kiedy zobaczyłam ją na stoisku z książkami w Biedronce, nie mogłam przejść obojętnie. Podejrzewam, że to będzie jedna z pierwszych pozycji, z którymi zapoznam się w ciągu tej pory.

To chyba wszystkie książki, na których przeczytaniu zależy mi najbardziej. W połączeniu z tymi, których nie zdążyłam przeczytać jesienią, jest ich w sumie jedenaście. Sporo, ale zima jest przecież długa!
A co wy zamierzacie czytać zimowymi wieczorami? Macie jakieś plany?

Rok po śmierci Armanda Sauvelle, jego żona dostaje nieoczekiwaną ofertę pracy u ekscentrycznego wynalazcy i fabrykanta zabawek. W tym celu przeprowadzają się do Domu na Cyplu w Błękitnej zatoce. Kobieta ma zostać ochmistrzynią w rezydencji Lazarusa Janna. Niedługo po ich przyjeździe w miasteczku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Wkrótce okaże się, że mamy do czynienia z czymś więcej niż tylko  realizmem.

Zabierając się za tę książkę, kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Nie przeczytałam nawet opisu z tyłu. Z początku byłam trochę zagubiona i nie mogłam się wbić w tą historię, jednak myślę, że to trochę dlatego, że wciąż miałam kaca książkowego po Beatrycze i Wergilim. Światła Września były jednak idealnym lekarstwem.

Styl Carlosa Ruiza Zafona był, cóż, jak to styl Carlosa Ruiza Zafona, bardzo lekki. Ja ogólnie nie przepadam zbytnio za tajemnicą i lekkim dreszczem w książkach, jednak tutaj było to wszytko napisane w taki sposób, że aż chciało mi się czytać. Jednak można uznać to też za minus, bo ta książka była tak krótka, że kiedy zaczynałam wciągać się w akcję, ona się po prostu skończyła. Była za krótka. Lecz poza tym nic nie mogę jej zarzucić.
Zafon po raz kolejny wprowadził czytelnika w świat zagadek. Znów pozwolił nam razem z bohaterami poznawać tajemnicę, tym razem starej rezydencji Cravenmoore i jej właściciela Lazarusa.
Głównymi bohaterami tej historii są członkowie rodziny Sauvelle: Simone, Irene i Dorian. To wokól nich kręci się główny wątek. Tajemnicze moce, ukryte w Cravenmoore, ujawniają się dopiero po ich
przybyciu. A jak oni próbują sobie z tym poradzić? Dorian, najmłodszy dyn Simone, wydaje się bardzo odważnym dzieckiem. Nie boi się wyjść sam do lasu w nocy, mimo dziwnych rzeczy, które się w nim działy. Skradł moje serce, pomimo, że czasem robił niemądre rzeczy. Był przecież tylko dzieckiem. Irene i Simone były dla mnie raczej neutralne, nie wyróżniały się niczym. Za to bardzo polubiłam Hannah, pracownicę w rezydencji, oraz jej kuzyna Ismaela. Irene i Ismael stanowiliby naprawdę fajną parę, szkoda, że autor nie rozwinął tego wątku w większym stopniu.
Jeśli chodzi o samą historię, ona również mnie zachwyciła. Czytałam z zapartym tchem, nie mogłam się oderwać. Trzymała mnie w napięciu przez praktycznie całą długość. Zafon po raz kolejny mnie nie zawiódł!

8/10

W tym tygodniu wróciłam do jednej z moich ulubionych piosenek Passengera. Polecam wam jej posłuchać. Jest przepiękna.

        Widzicie tytuł posta? To dobrze? Czy zdarzyło się wam kłamać? Mi tak. Wielokrotnie.
Czy tego żałuję? Nie zawsze. Chcecie mnie już szkalować? Proszę bardzo. Jednak mimo wszystko wydaje mi się, że to nie tak. My okłamujemy nie tyle co innych, ale samych siebie. To koniec szczerości. Coś takiego nie istnieje. Wszystko upadło ( Niech fanfary grają... ).
                 
                                                                 

A kochasz mnie? Tak. To prawda czy fałsz, gdzie w książkach jest miłość? Już mówię. Totalna destrukcja. Jej tam nie ma. No tak, tak. Wielkie uniesienia? Nieee, to przereklamowane. To tylko chwilowa podnieta. Z drugiej zaś jakaś miłość w zaświatach to też brednie. Te sielankowe  ( niby dojrzałe ) powieści czy filmy dla nastolatek traktują o poważnych tematach egzystencjalnych jak kupno nowego telefonu albo butów, przelotny romans z aniołem albo oddanie swego ciała wampirowi.
Romanse niby się bronią, ale ciężko znaleźć coś dobrego ostatnimi czasy, pomijając fakt, żeby ( jeśli to już ma być ów romans oczywiście ) znaleźć coś w miarę realistycznego i jeszcze z dobrze zbudowaną fabułą naprawdę trzeba szukać. Osobiście nie lubię czystych romansów jeśli chodzi o książki, filmy czy inne teksty kultury, ale jeśli taki wątek jest już dobrze wpleciony to z miłą chęcią mogę go śledzić. * Zwłaszcza, gdy jest to miłość trudna, nieszczęśliwa, a na drodze do jej spełnienia stoi wiele przeszkód *


                                                                 

 Mój przepis na miłość przedstawia się następująco:
( Postanowiłem, że dziś przedstawię filmy, żeby urozmaicić):

                                                                        Joe Black
  To wspaniały film, tyle na wstępie. W głównych rolach pojawiają się Brad Pitt, Anthony Hopkins i Claire Forlani. To film prosty w swych zamiarach. Mamy przystojnego młodzieńca, który umiera zbyt szybko i następnie staje się śmiercią, która przybywa po Williama Parrisha, by przygotować go do odejścia z tego świata. Jednakże przy okazji zakochuje się w jego córce. To już jest coś ciekawego na co uwagę warto zwrócić uwagę. A to zdecydowanie warto zrobić, gdyż akcja jest poprowadzona znakomicie, a ukazane uczucie powala miejscami na kolana. Opowieść zdecydowanie dojrzała, spokojna i melancholijna. Zachęca do zastanowienia się nad własnymi uczuciami i ich wartością w obliczu tylko względnie długiego, naszego ziemskiego życia. Czy w obliczu śmierci ( tu nad wyraz dosłownie ) okazuje się ona prawdziwa? Miłość jest delikatna jak powiew jesiennego wiatru. Zakochiwanie się powinno być procesem lekkim i dającym sił. Pierwsze pocałunki na basenie i objęcia w swych ciałach to raj dla dwóch zakochanych osób ( scena na basenie w tym filmie to po prostu fenomen. Idealnie odegrana, trzeba znać według mnie ). Miłość ze śmiercią... czemu nie.
Jest silna i skrajna a zarazem nieco zimna, wręcz idealna.

                                         

                                                Ciekawy przypadek Benjamina Buttona
   
  Tak to już kolejny film w którym ujrzymy Brada Pitta oraz wspaniałą Cate Blanchett. Wszystko zaś pod przewodnictwem Davida Finchera... no i udało się. Historia jest nadzwyczaj przemyślana i urzekająca. Rodzimy się jako starcy by umrzeć jako mały niewinny bobasek. Czysta esencja względności świata. A gdy przy okazji się zakochamy... Wiecie. Wiek średni. Muzyka rockowa z lat siedemdziesiątych, motor, przygoda, Indie. We dwoje. Nie widać różnic. Nie licząc godzin i lat... ale gdy Ty młodniejesz a ona się starzeje... masz romanse, ale miłość ta przetrwa wszystko. Potem okazuje się, że ta kobieta to największy skarb jaki mogłeś odnaleźć na tym na świecie. Bo opiekuje się tobą, gdy Ty już nie jesteś w stanie ( bo jesteś tylko płaczącym dzieckiem ). Opowieść wzruszająca i zasługująca na chwilę uwagi. Miłość to nie tylko przyjemności...


                                                                       Forrest Gump

   Tu mam na myśli i książkę i film. Tak, tak wiem... Gumpa można przypisać do wszystkiego w zasadzie bo tak podsumowując to czego nie ma w tej epopei ( tak epopei i poezji ) współczesności?
Jednak wątek miłosny to tutaj chyba nawet i odrębna opowieść. Jesteś sobie życiowym nieudacznikiem. Nikt z otoczenia Cię nie lubi i nie chce. Mimo to mamusia Cię kocha, tak? No i jeszcze jest ona, dziewczynka z sąsiedztwa ( której ojciec powinien smażyć się w piekle ), kochasz ją bezgranicznie. To twój najlepszy przyjaciel, który jak to zwykle bywa ( i to wcale nie na szklanym ekranie... ) zmienia się - albo Ty to robisz, ale tego nie zauważasz - i opuszcza Cię. No i przecież nie robi nic złego. Co z tego, że go kochasz. Jest wolny! Ty żyjesz, ona bądź on jest nieszczęśliwy. Patrząc w gwiazdy podczas połowu ryb albo na wojnie w Wietnamie widzisz tą postać. Czujesz jej obecność. Myślisz o niej. Jest częścią Ciebie, ale jest nieuchwytna... mimo to na koniec dochodzi do spełnienia. To miłość wyczekiwana na którą czekałeś całe życie.

                           

"O czym jest pańska książka?" - To pytanie padło w Beatrycze i Wergilim dwa razy. Odpowiedzieć na nie musiał najpierw, na samym początku powieści, główny bohater Henry, a na prawie samym końcu - Henry Taksydermista. Jednak żeby zrozumieć książkę Yanna Martela, czytelnik musi zadać sobie to samo pytanie: O czym jest Beatrycze i Wergili? 

Jeżeli ktoś nie kojarzy Yanna Martela, pozwolę sobie zauważyć, że jest on autorem Życia Pi, które kojarzy chyba każdy. I chyba każdy, albo zdecydowana większość, oceniając Beatrycze i Wergilego porównuje ją właśnie do poprzedniej, dużo bardziej popularnej książki pisarza. Cóż, ja tego nie zrobię, bo najzwyczajniej Życia Pi nie czytałam.
Nie wiem, czy każdy czytelnik miał takie odczucia, ale ja przez praktycznie całą książkę nie wiedziałam, o czym ona jest, dlatego trudno mi ją teraz opisać w kilku słowach. Jedyne, czego dowiedziałam się przed przeczytaniem książki było, że jest ona o Holokauście. Nigdy wcześniej nie czytałam książki na podobny temat i nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Próbowałam powiązać tą całą, momentami bezsensowną treść z Holokaustem, ale wtedy wszystko jeszcze bardziej nie miało sensu.

Głównego bohatera, Henry'ego, poznajemy w momencie, gdy jego druga powieść odnosi sukces. Postanawia napisać kolejną książkę, trochę nietypową, bo dwustronną. Jednak pomysł ten okazuje się kompletnym niewypałem. Henry zrywa z pisarstwem, wyprowadza się, zapisuje się na lekcje muzyki, do koła teatralnego- słowem- zaczyna nowe życie. Nadal jednak dostaje listy od fanów, na które regularnie odpisuje. Jeden z tych listów jest dość nietypowy. Poza dziwnym opowiadaniem i jeszcze dziwniejszym fragmentem sztuki teatralnej, zawiera tylko krótką wiadomość: "Potrzebna mi Pańska pomoc."

Bardzo podobało mi się to, jak autor wplótł sztukę taksydermisty w główną akcję książki. Zrobił to w taki sposób, że czasem zastanawiałam się, czy to właśnie sztuka nie jest główną akcją, a wszystko co wokół tylko tłem. Jednak po dłuższym zastanowieniu, myślę, że żadna z tych części nie jest ważniejsza. Sama sztuka nie miałaby sensu bez reszty, a i ta reszta nie miałaby sensu bez sztuki.
Pierwsze, co rzuca się w oczy po otwarciu książki to ogromne litery. Serio, przez moment zastanawiałam się, czy to nie przypadkiem książka dla dzieci. Uznałam jednak to za plus, dodatkowo książka nie jest długa, więc byłam pewna, że będzie mi się ją czytało bardzo dobrze. Czy to prawda? Cóż, i tak, i nie. Do momentu pojawienia się taksydermisty książka była niemiłosiernie nudna. Dopiero wraz z wprowadzeniem do akcji drugiego Henry'ego, a zarazem tytułowych Beatrycze i Wergilego, nie mogłam się wbić, czytało mi się źle, nie byłam ani trochę zainteresowana. Podobał mi się styl Yanna Martela w tej książce. Nie możemy oskarżyć go o nieumiejętność pisania opisów, bo cóż, opisanie gruszki na 8 stron jest nie lada wyczynem. Co jeszcze: bardzo podobało mi się to, że miejsce głównej akcji nie było okeślone, autor opisał je jako "jedno z tych wielkich światowych miast, które stanowią światy dla samych siebie", ale nigdy nie powiedział, jakie dokładnie jest to miasto.
Bohaterowie ludzcy nie byli tutaj super wykształceni. Byli oni raczej tylko narzędziem autora do pokazania prawdy. Byli ważni, bez nich nie byłoby tej opowieści, jednak odniosłam wrażenie, że Martel miększą uwagę przywiązał do Erazma i Mendelssohn- zwierząt domowych Henry'ego, no i oczywiście do najważniejszych postaci książki- Beatrycze i Wergilego. Chciał aby byli idealni, na tyle, na ile idealni mogą być osioł i wyjec.
Aby odpowiedzieć na pytanie, o czym jest Beatrycze i Wergili, przybliżę wam trochę postać taksydermisty, bo to on jest tutaj chyba najważniejszy. [Taksydermia - sztuka montażu lub reprodukcji, najczęściej poprzez wypchanie, martwych zwierząt na wystawę]. Pomimo tego, że był on w podeszłym wieku, czasem miałam wrażenie, jakbym miała do czynienia z nastolatkiem, co z resztą zauważył także Henry. Był trochę niezrównoważony, miał obsesję na punkcie swojej sztuki i swojej profesji. Przez całą książkę pozwala nam myśleć o sobie, jako o obrońcy zwierząt, ale jednocześnie wypycha je, ich śmierć ekscytuje go. 
Beatrycze  Wergili pokazuje nam jak wielkim tyranem potrafi być człowiek, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy i, bardzo często, dla rzeczy i osób, które najbardziej kocha. 

9,5/10

 

ULUBIENIEC TYGODNIA

Wyobraźcie sobie, że nagle przestaje dla was istnieć dźwięk. Wszelka muzyka, śpiew ptaków, głos innych- to wszystko nie ma już znaczenia. Niewyobrażalne, prawda? Już nigdy nie usłyszeć swojej ulubionej piosenki, pocieszającego głosu najlepszego przyjaciela, kłótni z rodzicami, czy gwaru miasta. Podobne rozmyślania nawiedzają głowę głównego bohatera, Miki, gdy poznaje tajemniczą Lęę.

Głównych bohaterów poznajemy w typowej sytuacji: idzie ładna nastolatka, za nią kilku chłopców krzyczących za nią i pogwizdujących. Dla każdej innej dziewczyny byłoby to oburzające, jednak Lea kompletnie nie zwróciła uwagi na Mikę i jego kolegów- zwyczajnie ich nie słyszała. Gdy nieświadomie weszła pod rozpędzoną ciężarówkę i cudem uniknęła potrącenia, chłopcy uznają, że to wariatka i dają sobie spokój.
W myślach Miki jednak nadal jest jego zabójczo piękna, rozrywkowa, idealna była Sandra. Nic dziwnego więc, że pewnego dnia postanawia śledzić ją i jej przyjaciółki. W knajpie, do której dotarł znów spotkał dziwną dziewczynę z burzą brązowych loków na głowie. Chcąc wzbudzić zazdrość Sandry, udaje, że zna Leę i całkiem przypadkiem dowiaduje się, że dziewczyna jest głucha. Kolejny przypadek sprawia, że Mika zapisuje się na kurs języka migowego i tak rozpoczyna się jego przygoda w świecie niesłyszących.
Jeśli chodzi o styl autorki, to momentami był odrobinę chaotyczny. Czasami czułam się naprawdę zagubiona. Mimo to, czytało mi się tę książkę bardzo lekko i przyjemnie. Jedyne, czego nie mogę zrozumieć, to ciągłe wykrzyknienia. W każdej wypowiedzi zastosowała przynajmniej jeden wykrzyknik. Nie czytałam zbyt wiele niemieckich książek i nigdy nie byłam w Niemczech, ale język niemiecki w miarę ogarniam i wydaje mi się, że Niemcy nie krzyczą do siebie cały czas.
O bohaterach mogę powiedzieć trochę więcej. Mikę poznajemy jako typowego nastolatka, który nie myśli o niczym więcej jak o wyjściach z kuplami, grami w gry komputerowe i o odzyskaniu swojej ex. On sam siebie zaskakuje zapisując się na wakacyjny kurs języka migowego. No jak to? Przecież wakacje są od odpoczywania! Jednak im więcej czasu spędza z Leą i innymi nowymi znajomymi: Biene, Franzie i Tommkiem, zaczyna zauważać, że do tej pory jego wartości nie były do końca właściwe. Wstydził się przedstawić kolegom Leę, uważał, że uznają jej niepełnosprawność za coś dziwacznego i niestety miał rację. Kiedy w końcu wyznał prawdę Calimero, ten uznał Mikę za wariata. I naprawdę nie dziwi mnie jego reakcja, bo sama jestem nastolatką, i moi znajomi patrzyli na mnie jak na kosmitę, kiedy zamiast kanapek zaczęłam nosić do szkoły sałatki, bo odstawało to od normy. Jednak autorka niezbyt dokładnie przedstawiła ten problem, jakby chciała go obejść.
Jeśli już jesteśmy przy Calimero... Jest to najlepszy przyjaciel Miki od zawsze, czego kompletnie nie jestem w stanie zrozumieć. Mikę nawet lubiłam, za to Calimero... o mój Boże, aż szkoda słów. Zrobię teraz małą dygresję: gdy kupowałam tę książkę na Targach Książki w Krakowie dwa lata temu, ekspedientka powiedziała mi, że dzięki tej książce dowiem się, jak myślą nastoletni chłopcy. I wiecie co? Naprawdę nie chcę uwierzyć, że myśli moich znajomych są tak prymitywne, jak myśli Calimero.
Lea była chyba moją ulubioną bohaterką w tej książce. Nie była jednowymiarowa, poznaliśmy wiele jej twarzy. Przy każdym była inna: przy rodzinie była mała, nic nie znacząca, czasem trochę wybuchowa, przy znajomych i przy Mice radosna i zawsze uśmiechnięta.
Jeśli chodzi o atmosferę w domu Miki, to mam wrażenie, że Kathrin Schrocke na siłę chciała tam wrzucić jakiś problem. Wrzuciła, ale trochę go ominęła. Był i nagle zniknął, wszytko się ułożyło. Autorka przeznaczyła na ten wątek w sumie co najwyżej dwa rozdziały i ja osobiście nie miałam pojęcia, co się tam wydarzyło.
Jeśli chodzi o problem głuchoty- ja się nie znam na tym kompletnie, ale podobał mi się sposób, w jaki autorka go przedstawiła. Wydaje mi się, że dobrze przedstawiła zachowania i mentalność ludzi głuchych, ich zwyczaje i ich język.
No i dochodzimy wreszcie do głównego wątku książki, czyli love story. Tutaj, naprawdę nic bym nie dodawała, ani nic nie odejmowała. Relacja Miki i Lei rozwijała się powoli, poznawali się i stopniowo w sobie zakochiwali. Nie zabrakło też małych dram i kłótni, ale wszystko było cudownie skomponowane, ich relacja była wręcz idealna, taka, o jakiej ja zawsze marzyłam. To jedna z moich ulubionych historii miłosnych, a czytałam ich naprawdę dużo!

7/10

   ( Na wstępie ostrzegam o spoilerach ):
                                                                       
 Kochamy czytać powieści za naprawdę wiele rzeczy. Czyż nie? To i tamto. Czytać czy nie czytać... cóż na to odpowie? Już mówię. Styl. Fabuła. Ha! Może się nam podobać autor i chcemy się komuś przypodobać! No bo to jest popularne! Wspaniałe! Dobre dla mas, dobre dla mnie. Ot co! Po prostu. Wspaniały pomysł! Przeżegnajmy się i utońmy w utopii ideałów... jednak tych nie ma. Romans z wieloma pozycjami kończy się poprzez w zasadzie tylko jedną wadę. Malutką, tycią. Tak, tak... Tylko, że ona nie daje nam spać! Powoduje pustkę w sercu. Chcemy zejść z tego świata. Wypić ostatnią kawę. Spojrzeć za siebie i powiedzieć duchom, by nas pochłonęły bo oto właśnie odszedł nasz ukochany jeden jedyny bohater książkowy.
                                                                           

Autora nazywamy śmieciem, nieślubnym dzieckiem samego szatana. Zagłębiamy się w to.
Chorujemy na depresję. Ćwiartujemy własne, psychologiczne ciała. Nikt z nas już tego nie wyjdzie. Patrzcie na to. Oto książka. Kocham ją, ale drę jej stronice. Oblewam ją krwią która leje się z mych oczu, bo nie starcza mi już łez. Rzucam ją w kąt. Depcze. Skacze. Rozbieram się i ubieram. Tak przez cały dzień. Żeby zapomnieć i o tym nie myśleć. To chore. To mnie zabija jak zabiło ich... ich wszystkich... setki, tysiące postaci... które pokochałem i którym wciąż i wciąż nie pozwalam odejść.
Sztandarowy przykład!
                                                                   
 To gra o tron!  I inne części Pieśni Lodu Lodu Lodu i Ognia ( nie igraj z nim! )
Masz Ty! Pierwsza część. Ned Stark! Pokochany przez miliony. Zginął. Ot tak. Jedziemy dalej. Robb Stark. Wielki król północy. Kogo to obchodzi? Syn wielmożnego pana ojca swego Neda. Zginął. Bo tak i tyle. Autor stwierdził, że to dobra opcja. Czytelnik ma się zamknąć i czytać.
Stannis. Twardy był. Przyznam szczerze, że naprawdę robił wrażenie. Nawet się go bałem. Bezwzględny cham bez serca, ale zaraz zaraz... czemu ja używam czasu przeszłego? No tak...
Był i nie ma. Poza tym jego bracia Robert i Renly też lepsi nie byli. Wyparowali jak jak grom z jasnego nie ma. Trzech jeźdźców zapadło się pod ziemię. Zostaliśmy tylko my. Płaczki.
Pamiętajcie możecie być też umięśnieni jak Drogo, ale zginiecie przez kobietę albo na przykład posiadać sobie skarbeńki i wszystkie armie świata to zabije was syn, gdy akurat będziecie czytać gazetę w wychodku, co spotkało Tywina. Ginął też narwaniec Oberyn i znienawidzona żmija Joffrey ( to akurat plus ). Także mniej znane postacie wyryły się w pamięci jak na przykład Syrio Forel. Wspaniały człowiek.
Były też nieśmieszne żarty jak w przypadku Jona Snowa, ale wolę nie wspominać.

Tak więc tu ginęli wspaniali ludzie i totalne dna, ale mimo wszystko to było straszne... jedyny plus, że no wiecie, ginie tu tak wiele głównych postaci, że prawdziwym protagonistą staje się już tylko śmierć.
 " Władca Pierścieni "
                                                                       
 Hmm... Aragorn? Dożył. Dożył. Gandalf? Też. Legolas? Ano. Gimli? Myhy. Ta! A Frodo, a Sam a Pippin reszta hobbitonu a Faramir!? Arwena? No żyją. Co z tego. Kogo to obchodzi. Zabierzcie ich precz. Nienawidzę tej trylogii za coś okropnego. Boromira nie ma. Nie pogodzę się z tym. Co za tragedia. Boże. Co z tego, że zamknięty w sobie, że trochę bufon i wszystkowiedząca bestia. To wzór cnót. Chciałbym, by żył, lecz nie. Nie ma go już z nami. Odszedł. Czytasz trylogię do końca, ale go już nie ma. Skończyłeś. Dobro wygrało. Ty czujesz pustkę, bo twoja ulubiona postać poległa na początku. Minuta ciszy dla bohatera Śródziemia.

" Wiedźmin "
                                                               
 Wielbię Sapkowskiego. Nawet chciałem być jak on. ( Tylko nie pod względem budowy ciała ). Jego styl. Ironię. Bezkompromisowość. Właśnie, właśnie. Najbardziej zaś pokochałem Geralta z Rivii. Białowłosy. Jego ciało. Zmysły aż szaleją taki był wspaniały! Był bo odszedł. Niektórzy mówią, że zakończenie może trzeba odczytać inaczej... ta jasne. Trzeba to się pogodzić z jego śmiercią. To przykre ( teraz tak mówię, a na początku rzucałem przedmiotami, rwałem włosy z głowy ). Chorobliwie cierpiałem. Nadal cierpię. Zginać od kos wiejskich meneli. Dajcie spokój...
                                                                         
To koniec. Nie ma już nic. :)
Żegnajcie. 1 listopada. Wspominam was po raz ostatni. Już nie płaczę.

Często spotykam się ze stwierdzeniem, że to, co zagraniczne, jest lepsze, fajniejsze, ładniejsze. Jak myślicie, z książkowymi okładkami jest podobnie? Zobaczmy!

Botanika Duszy - Elizabeth Gilbert

Kiedy zobaczyłam polską okładkę Botaniki Duszy naprawdę się zakochałam. W tym, że naprawdę wygląda jak jakiś poradnik dla botaników, albo jak zielnik. Jest to zdecydowanie najlepiej wydana książka w mojej biblioteczce, ale... Okładka amerykańska mnie urzekła. Nie sądziłam, że mogłaby być lepsza od polskiej, a jednak. Tutaj w niewielkim stopniu wygrywa okładka amerykańska.

Black Ice - Becca Fitzpatrick

                


Tutaj mam poważny dylemat, bo żadna z tych okładek mi się nie podoba. Nie przepadam za czarnymi okładkami, miałam nadzieję, że amerykańska okładka będzie ładniejsza, ale jednak polska wygrywa. Pomarańczowe oczy Jude'a przeważają szalę.

Amerykańscy Bogowie - Neil Gaiman

               


Tutaj miałam problem, ponieważ jest kilka wersji zarówno polskiego, jak i amerykańskiego wydania. Postawiłam na te dwa, dlatego że własnie w tej polskiej okładce czytałam Amerykańskich Bogów, a w zagranicznej po prostu się zakochałam. Podoba mi się ona zdecydowanie bardziej niż którakolwiek polska wersja.

Cień wiatru - Carlos Ruiz Zafon

           

Nie spodziewałam się, że to samo zdjęcie, ale przedstawione w innym świetle może wyglądać tak bardzo inaczej. Uważam, że hiszpańska okładka wygląda dużo lepiej. Chociaż naszą polską również uwielbiam! 

Co myślicie o tego typu postach? Chcielibyście czytać takie częściej?

Cascello